Skinfaxi - 01.03.1936, Blaðsíða 32

32
SKINFAXI
ráðstöfunum, sem nú hafa verið nefndar, vex hún enn.
En ef þetta er þjóðarnauðsyn, verður að fara þessa leið.
En það væri að búa æskunni nýtt og aukið böl, að
svifta hana athafnamöguleikum í rikara mæli en orð-
ið er, ef ekkert kæmi í staðinn. Æskan krefst viðfangs-
efna, stórra verkefna. Starf er henni lífsnauðsyn. En
ef ])au verkefni eru eigi fyrir hendi innan vébanda at-
vinnulífsins — og allt bendir til þess að þar sé þeirra
ekki að leita —- þá verður á öðrum sviðum að skapa þau.
Virðist þá eigi önnur leið opin en sú, að æskuárin
verði notuð lengur en nú er almennt, til aukins náms
og undirbúnings fyrir manndómsárin. Vaknar þá sú
spurning, livernig slíku námi skuli haga, hvað skuli
kenna, hvar, hve lengi og hvernig. Almennt aukið bók-
nám er dýrt, krefst margra nýrra, dýrra skóla, nýrra
kennara og óvíst um blessun þess fyrir allan þorrann.
En verknám? Það hafa skólar vorir vanrækt mjög.
Lengi liefir þess verið þörf, nú er þess nauðsyn, þjóðar-
nauðsyn.
IV.
Og þá erum við aftur komin að hugsjón Hermanns
heitins Jónassonar um „gagnlegan, verklegan skóla ..,
skóla, sem oss vantar tilfinnanlega, skóla, sem allir
karlar í landinu undantekningarlaust eiga að læra í
mjög þarflega landvinnu“.
Þegar Hermann heitinn fyrst bar fram þessa merku
tillögu sína, var ekkert atvinnuleysi í landinu. Tilgang-
ur þegnskylduvinnunnar var: að manna æskuna og
gera landið byggilegra. Hvorstveggja er enn þörf.
Þessi meginrök Hermanns fá enn staðizt í fullu gildi,
jafnt í sveit sem við sjó. Vegna þeirra einna væri full
ástæða til að taka mál hans upp að nýju og hrinda því
í framkvæmd. — En nú er alvinnuleysi í landinu.
Hundruð ungra manna, sem þarfnast og þrá hæfileg
viðfangsefni og vinnu, fá ekkert að gera. Og öll líkindi
benda til þess, eins og áður er sagt, að þessi hópur verði