Skinfaxi - 01.03.1936, Qupperneq 59

SKINFAXI
59
lieima í átthögum, að loknu námi. Því að byrja á þess-
Um ræktunartilraunum, án fullkominnar þekkingar,
getur valdið mistökum, er vektu óhug á framkvæmd-
um, ef ekki að fullu, þá til stórra tafa. Styrk til svona
náms ættu sýslufélög og búnaðarsambönd að veita, því
að Ungmennafélögin hafa engu fé á að skipa til þess,
enda nóg hlutverk fyrir þau, að vinna að málinu, með
hvatningum og áhuga, og sjá til þess, að starfað væri
af fullum krafti, að fenginni þekkingu.
Þá er heimilisiðnaðurinn. Hann virðist sjálfvahð
verkefni fyrir ungmennafélögin, og ættu þau að taka
höndum saman við þann félagsskap, sem nú þegar
vinnur að þeim málum. Það er svo þýðingarmikið mál,
að það þurfa sem flestir með þjóðinni að taka þar
liöndum saman. Og til fljótra framkvæmda er það
heppilegast, að það sé gert á félagslegum grundvelli.
Þar er um auðugan garð að gresja til athafna. En eins
og er, er eyðimerkurlegt yfir að líta, á allt of stórum
svæðum, og þó virðast nær allir sjá þörfina fyrir breyt-
ingu á því sleifarlagi, sem nú ræður á því sviði. Það er
að vísu lalsverð stoð fyrir málefnið. En hvað veldur
framtaksleysinu að kippa þessu í lag?
Ur því sem komið er, verður það helzt gert með því,
að hafa breytandi, og betrandi áhrif á liugsunarhátt
fjöldans, og það tekst bezt með félagslegum áhrifum.
Það er ekki minnkunarlaust, að þjóðin skuli þurfa að
láta aðrar þjóðir vinna handa sér sokka og vettlinga,
svo að eitthvað sé nefnt. Eða að vér skulum standa
langt að baki hinum fámennu Færeyingum í þessum
greinum. Þetta er svo mikil skömm, að við ættum ekki
að geta litið hver upp á annan, hvað þá framan í aðrar
þjóðir. Þetta er reglulegt skærlingjamark. Hvar er nú
allur þjóðarmetnaðurinn? Eg held hann sé meir í
orði, en borði. Hér er um svo f jölþætt mál að ræða, og
svo mörg verkefni, sem alþjóð þekkir og veit um, að