Skinfaxi - 01.03.1936, Qupperneq 76

76
SKINFAXI
Þórgnýr Guðmundsson:
Á miðum.
Nú skal það verða, sem ráðgert hefir verið oft og
lengi, vikur og mánuði, jafnvel ár.
Nú er líka tækifærið, i dag eða þá aldrei, núna, þeg-
ar vorið hefir völdin, og sólmánuður hefir sett merki
sitt livarvetna. Vordísin hefir klætt jörðina grænum
möttli. Hún hefir magnað mennina áhuga og krafti,
gælt dýrin nýju fjöri og sefað brimið við sjávarströnd-
ina. í dag er tækifæri, sem þeir, sem áður hafa ákveðið
veiðiför, vilja með engu móti láta sér úr greipum
ganga. Þeir ætla að draga fisk úr djúpinu.
Og nú bíða frændurnir á Fitjum ferðbúnir á hlaðinu.
Grímur er sonur bóndans, unglingur um fermingu.
Geir er kaupamaður, tveimur árum eldri. Þriðja mann-
inn vantar í liópinn, og hann er ekki væntanlegur, því
miður; Óli litli sonur ekkjunnar á Hofi er veikur og
getur ekki tekið þátt í ferðinni. Bátinn eiga þeir vísan
lil láns hjá bóndanum í Vík, og nú virðist allt leika i
lyndi. Verst er, að Óli skuli ekki geta farið með.
Veðrið er ákjósanlegt, sólskin og sunnanvindur.
Miðaflanssólin sldn í heiði, og vindinn ber að vitum
manna í volgum gusum. En kvöldið er í nánd, með
kyrrð og friði, þessari unaðslegu kyrrð og fegurð, sem
islenzku vorkvöldin eiga oft í svo ríkum mæli, þegar
betur blæs.
Kvöldskólin glampar í gluggunum, þegar þeir félag-
ar fara. Heimamenn standa á hlaðinu og veifa til þeirra.
Þeir árna allra heilla, þeim sem nú eru að byrja sina
ferð.
Vík stendur við vestanverðan fjörðinn, innarlega.
Byggðin er strjál á ströndinni, en þó eru þar nokkrir
bæir. Fjörðurinn er fagur og fjöllin fyrir ofan eru há og