Skinfaxi - 01.03.1936, Qupperneq 79

SKINFAXI
79
hafði sézt sléttbakur á firðinum undanfarna daga, að
sögn. Fuglalífið er fjölbreytt. Fýlar fljúga fram og aft-
ur, og stundum eru þeir svo nærri bátnum, að næstum
mætti ná til þeirra með ár. Og þar sem klettar eru við
sjóinn, sitja þeir á syllunum tugum og hundruðum sam-
•an. Þar eiga þeir bú. Veiðibjöllurnar fljúga hærra, en
þær gá vel í kringum sig, ef einhverstaðar væri fengs
von. Kríur eru í þéttum hópum og eiga annrikt. Það
má nú segja. Þær sækja ótt og títt ofan i sjóinn og
mörg dýfan er árangurslaus, eða svo sýnist það. Þó ber
enn meira á æðarfuglunum. Þeir eru i flekum, hundr-
uðum og þúsundum saman. Þeir eru aldrei kyrrir, virð-
ast vera að flýta sér, bver í kapp við annan. Og þó sýn-
ast þeir ekki fara neitt rasandi. Stefna þeirra flestra
liggur fyrst inn að ósi árinnar og lengra þó áður en
lýkur. Varplandið er inn með ánni og i liólmum hennar
hingað og þangað. Einmitt núna starfa þeir að lireiður-
gerð sinni, þessir tígulegu fuglar. Þeir fljúga lágt, að-
eins örfáa metra ofan við yfirborð vatnsins, hún á und-
an, hann á eftir. Að nokkrum dögum liðnum hverfur
hann aftur út á hafið viða, alfarinn, og lætur hana eina
um bú og börn. En hvarvetna heyrist ldiður þeirra,
kátar raddir, lofsöngur þeirra til lífsins.
Þeir nema staðar eftir stundar róður, veiðimennirnir.
Þá er báturinn næstum því á miðjum firði. Nú er að
freista gæfunnar! Árunum er kippt inn fyrir borð-
stokkinn og báturinn er látinn hopa undan hægum
slraumi. Handfærunum er fleygt út, og þau eru í botni
i sömu svipan. Beitan er glænýr silungur, silfurblik-
andi sjóreiður. Og nú á veiðin að byrja. — En þeir
verða ekki varir. Annaðhvort er fiskurinn ekki til, eða
liann vill ekki gína við þeirri tálbeitu, sem honum er
búin. Þorskarnir bíta ekki á agnið. Enginn uggi er
innbyrtur og ekki heldur sporður. Og þeir, sem bátn-
um stjórna, draga upp færin sin og taka til ára. Bátur-
inn brunar út fjörðinn enn um stund.