Skinfaxi - 01.03.1936, Blaðsíða 80

80
SKINFAXI
Sólin liækkar á lofti og hitinn er vaxandi. Andvar-
mn ofan af landinu þverr óðum og innan stundar er
orðið hlækyrrt. Veiðimennirnir kasta nú af sér klæð-
um. Þeir leggja jakka sina á þótturnar og höfuðfötun-
um er fenginn staður annarstaðar í bátnum.
Og færunum er rennt á ný. Ef til vill gæti tilraunin
tekizt að þessu sinni. Já, það fer lika svo. Allt i einu fer
Ólafur að toga í færið ótt og títt. Hann hamast, og það
er eins og liann sé að keppast við einhvern annan.
Hverju mundi það sæta? Víst þarf enginn að vera i
neinum vafa um það. Það er fiskur á önglinum, og inn-
an stundar er hann dreginn upp í bátinn. Vesalingur-
inn. Þarna spriklar liann i bátnum, dæmdur til dauða,
eins og þeir sem dregnir voru daginn áður. Hann á að
fara sömu leið og þeir. Nú keppast allir við. Einn fisk-
ur innbyrtur! Lítið er það. Betur má ef duga skal.
Skyldu vesalings nýliðarnir verða svo aumir, að fá
ekki ugga? Þá væri för þeirra ill orðin. Ónei! Víst
þurfa þeir ekki að óttast það. Geir hefir þegar orðið
var við fisk á sínu færi. Við það færist hann i aukana
að áhuga og afli. Og ekki er hann fyr búinn að renna
sínu færi á ný, en liann finnur að bitið er á í annað
sinn. Og nú á hann fleiri fiska í bátnum en hinir báðir
til samans.
„Það sýnist svo, að þú ætlir að láta þinn hlut eftir
liggja, Grimur frændi“, segir Geir um leið og hann
rennir færi sinu í þriðja sinn.
„Þó hygg ég að þessi sé á móti þínum báðum“, segir
Grimur um leið og hann slengir fyrsta fiskinum sínum
upp í bátinn. Já, þetta er satt. Það er vænn þorslcur,
sem hann liefir dregið. Og nú þarf enginn að öfunda
annan. — Tíminn líður fljótt. Allir hafa hugann við
það eitt, að draga sem flesta fiska. Og fiskimennirnir
renna færum og draga einn og einn fisk. Báturinn
vaggar í blænum. Og sólin skín.
Þannig er haldið áfram lengi dags. Reyndar virðast