Skinfaxi - 01.03.1936, Blaðsíða 81

SKINFAXI
81
veiðimennirnir furðu jafnir að liæfileikum, og árang-
urinn fer eftir þvi. Stundum á Ölafur flesta fiska inn-
an borðs. Það er Iíka von, þvi að hann liefir áður rennt
færi. Þeir keppast liver við annan. Og enginn vill láta
sinn hlut, vera minnstur veiðimaður, því að enginn er
annars hróðir i leik. ,
Dagurinn líður, og hann er floginn fyr en varir. Tí-
bráin titrar. Það ymur i strengjum árinnar inni i daln-
mn. Og hafið blikar í sólskininu.
Um liádegi róa þeir til lands. Yeiðin er að visu litil
enn, og því fer fjarri, að þeir séu ánægðir með sinn
hlut. Þeir ætla ekki heldur að leggja árar í bát, ekki
alveg. En næst ætla þeir að hugsa eitthvað um munn
og maga. Þeir hafa ekki haft neitt nesti með sér.
Og þeir róa til lands, brýna bátnum og ganga heim
að Vík. ---------
Þeir ýta frá landi í annað sinn, Ólafur, Geir og Grím-
ur. Nú fara þeir lengra en áður út á fjörðinn, en eru
þó nær landinu Yíkur megin. Þeir finna ekki fiskinn,
ekki nógan fisk finnst þeim. Og þetta reynir á þolin-
mæðina. Fiskurinn er tregur, þó virðist hann vera til
i djúpinu. Hann vill bara ekki bita á agnið! Þeir draga
samt einn og einn fisk. En seint sækist það samt sem
áður.
Þegar á kvöldið líður, er það annað, sem að sér dreg-
ur athygli veiðimannanna. Það eru hvalirnir, sem vaða
í sjónum umhverfis þá. Hnísurnar hafa verið fjarri um
stund. En nú er sem þær spretti upp úr djúpinu hing-
að og þangað. Og nú gerast þær svo djarfar, að koma
upp umhverfis bátinn í fárra faðma fjarlægð.
Nú grípur Ólaf veiðihugur mikill, meiri en nokkru
sinni fyr. Hann gripur byssuhólkinn sinn. Hann kemur
sér nú vel. Ólafur heldur á byssunni og er viðbúinn að
skjóta, hvenær sem færi gefst. ,
Ein hnísa kemur upp sem allra snöggvast. Hún er
6