Skinfaxi - 01.03.1936, Qupperneq 93

SIÍINFAXI
93
betri, sannari og meiri gleði fyrir skotsilfur sitt með
öðru en tóbakskaupum. Það má vel veita sér skugga-
lausa gleði. Á það verður aldrei ofmjög bent. Eg þekki
eitt heimili, þar sem eru fjórir fullorðnir „meinlæta-
menn“ á mælikvarða Gunnlaugs. Gerum ráð fyrir, að
þessir fjórir tækju nú tóbakið sér til nautnar og
skemmtunar. 1 staðinn yrðu þeir að láta eitthvað, t. d.
úívarpstæki, h. u. b. 20 blöð og tímarit og tvo reiðhesta.
Hvort er nú meiri meinlætalifnaður? Megi eg svara, þá
segi eg að doktorinn hafi umsnúið sannleika í lýgi og
tóbakið sé eitthvað grimmdarlegasta píslartæki is-
ienzkrar alþýðu. Það er þyngra böl, að skorta nauð-
synjar, heldur en að vera laus við „hjartslátt, velgju,
svita og slappleika“.
íslendingar hafa greitt úr landi fullar fjörutíu mil-
jónir króna fyrir áfengi og tóbak á þessari öld. Ætli
það fé hefði ekki getað orðið til meiri, dýpri og varan-
legri gleði á annan hátt? Það skyldu þeir hugleiða, sem
tala um skemmtanir skemmdarnautnanna.
Þá er það augnabliksnautnin og stundarhressingin,
sem doktorinn segir að vanir tóbaksmenn hafi. Eg hef
ekki fundið það, að vanir tóbaksmenn væru lífsglaðari
og kátari hverdagslega heldur en við, sem forsmáum
skaðnautnirnar. Hitt veit eg, að ef þá vantar tóbakið
verða þeir hrjóstumkennanlega aumir. Þá verða þeir
önuglyndir og leiðir og geta ekki á heilum sér tekið.
Nautnin er þvi raunar sú, að komast i eðlilegt skap.
Það er bæði illt og broslegt, að sjá tóbaksmenn öfuga
og snúna að leita að ílátinu sinu. ;
Svo er það andlega hressingin. Sumir trúa þvi að þeir
hugsi skarpara eftir að hafa fengið sér nefdrátt, reyk
eða staup. í því tilefni þykir mér hlýða að vitna í ennþá
frægari mann en herra Claessen. Sá maður er ameríska
skáldið Jack London.
London var 'einn þeirra manna, sem neytti áfengis
daglega, en án þess að á honum sæi, og „eins og sið-