Skinfaxi - 01.04.1944, Blaðsíða 32

32
SKINFAXI
hylli landsmanna, þó aldrei geti liann orðið þjóðhátíðar-
dagur, en prýðilega er hann til þess fallinn að vera
vakningardagur í skólum og æskulýðsfélögum.
Árið 1925 ferðast ég, ásamt 24 löndum, um Suður-
Jótland, undir leiðsögu Islandsviöarins Áge M. Bene-
diktsen. Landið, sem Danir misstu árið 1864, en fengu
mikinn hluta af 1920. Mér var livarvetna ljós hrifni
fólksins yfir því, að hafa endurlieimt þetta land og ekki
sízl á sjálfum orustustaðnUum Dybböl. Mér var sagt, að
allar þúsundirnar, er þar voru staddar fyrir 5 árum,
hefðu lárfellt af hrifni, þegar aldurhniginn hermaður,
sem verið hafði i stríðinu ’64, rétti konunginum, Krist-
jáni X., danskan fána, sem þá hafði lika verið horinn
og sýndi þess merki.
Danir unnu að þvi að sækja sinn rétt í hendur Þjóð-
verjum um sama leyti og við Isl. sömdum við þá um
sjálfstæðismál okkar fyrir og um 1918. Er almennt ►
álitið, að það hafi reynzt okkur hagur, að likt stóð á
fyrir þeim og okkur.
Mig undrar, að til skuli vera Islendingar, sem ekki
treysta hinum ágæta manni og þjóðhöfðingja, Kristjáni
konungi X., til að skilja kröfur okkar nú, kröfur, sem
báðar þjóðirnar eru búnar að samþyklcja að við eigum
að fá fullnægt nú, ef við viljum. Mér finnst, að ég mundi
trúa honum til að greiða atkvæði fyrir hönd allrar
þjóðar okkar i þessu máli, og ekki sizt vegna þess,
livernig nú er ástatt fyrir lionum og hans þjóð.
Nú er komið að síðasta áfanganum. Á þessu ári þarf
að kippa því í lag hjá okkur, sem aflaga fer. Þjóðin
öll, hver einstaklingur liennar, þarf að breyta kröfum í
fórn. — Það þarf að stórauka ríkissjóðinn til marghátt-
aðra framkvæmda, í fullu trausti þess, að þing og
stjórn verji því fé vel. Ég sting upp á því, að við kenn-
arar gefum cflir einbvern hluta verðlagsuppbótarinnar
sem afmælisgjöf til fóstru okkar allra á þessu stærsta
minningarári i ævi hennar. Fleiri myndu þá gera það