Skinfaxi - 01.04.1948, Qupperneq 24

24
SKINFAXI
ast, að sú túlkun lians er ekki einungis tjáuing lians
sjálfs á orsök þess háttar kvæða, heldur gætu miklu
fleiri mæU á siiniu leið:
t)g er það ekki mesta gæfa manns
að milda skopi slys og þrautir unnar,
að finna kímni í kröfum skaparans
og kankvis bros í augum tilverunnar?
Þetta erindi getur ekki aðeins verið einkunnarorð
fyrir þessum þætti í kveðskap Arnar, heldur og allra
annara, sem yrkja í svipuðum tón, og reyna á þann
hátt að bæta um brestina og létta mönnum lit'ið í al-
vöru og andstreymi.
Annar þáttur í skáldskap Arnar, sá sem allmjög
ber á í Illgresi, er ádeila bans og umvandanir. Hann
fer ekkert dult með þá skoðun sina, að lieimurinn só
ekki alls kostar að hans liöfði. Ýmis einkenni manna,
einstaklinga og þjóðarheildar eru krufin, vegin og
metin, og léttvæg fundin.
Því er iðulega þann veg farið urn kímniskáld, þau
er heita háði og skopi, að skáldskapur þeirra er
jöfnum liöndum slunginn þráðum bersögli og lieims-
ádeilu, kaldliæðni og kimni. Uppistaðan er oft og
tiðum liin liitrasla alvara, jiótt ívafið sé háðið eitt.
Þessu bregður ekki óvíða fvrir hjá Erni. I kvæðinu
Sköpun mannsins lýsir hann með hálfgerðu glotti,
hvernig alfaðir fann apa i Eden og liugðist að gera
úr honum mann. En þótt guð hafi sífellt reynt að
laga skepnuna, er lnin samt:
A5 hálfu leyti api enn,
eðlin geymir tvenn og þrenn,
lítil von liann lagist senn.
T.engi er guð aS skapa menn.
Og þegar hann kveður um refinn, hefur hann hina
I