Skinfaxi - 01.04.1948, Qupperneq 26

26
SKINFAXÍ
Eftir högg á hægri vanga
liver vill hjóða vinstri kinn?
Höfuðádeilukvæði sitt nöfnir Örn Æruprís. Kvæð-
ið er hugsað sem vörn fyrir skáld nokkurt, er gaf úl
ijóðabók, sem ekki hlaut sem hezta dóma. Sérstak-
lega tók eitt Reykjavíkurblaðiið djúpt í árinni og
taldi hókina mjög misheppnaða. En þótt skáldið segi
litils háttar frá æviatriðum þessa manns og lýsi lifs-
göngu Iians að nokkru, J>á er Ærupris þó fyrst og
fremst athuganir á þjóðlifinu, og þá sérstaklega dóm-
ur um hina svonefndu æði-i menntun. Hann segir
þar vægðarlaust til syndanna, fordæmir ytra prjál og
yfirborðshátt, sker upp lierör gegn hvers konar tildri
og tálbrögðum. Og í þessari ádrepu sinni er skáldið
alls ekki dult í máli, heldur dregur krókalaust fram
þau atriði, sem þvi finnst þurfa athugunar og um-
hóta við.
Það cru álög Adamsbarna,
að ætlun þcirra tckst ei nein.
Hafa þau eftir ævi farna
orm á borði og harðan stcin.
Menntun öll fer utan garna,
sem ætti að renna i merg og bcin.
Ýmsum þykir efalaust, að hér sé fast að orði kveð-
ið og litt klipið utan úr. En Örn hefur sínar ákveðnu
skoðanir, og þegar menn taka að kryfja til mergjar
og skoða niður í kjölinn, sjá þeir, að hann er glögg-
skyggn og gjörhugull. Þó er í kvæðinu þung undir-
alda særðra tilfinninga og óbeitar á öllu því, sem
betra er i sjón en raun. Gefur það kvæðinu ákveðii-
ari tón og bitrari blæ. — Til þess að sýna, hvernig
hann tekur á cfninu í snörpustu ádeiluerindunum,
mætti taka þetta erindi:
Að dæma lit með luktum augum
leyfist liverjum blaðasnáp,