Skinfaxi - 01.04.1948, Blaðsíða 27

SKINFAXI
27
gera fjöll úr fjárhúshaugum,
fagra höll að brotnum kláp,
tunnugjörð að geislabaugum,
glitvefnað að hákarlsskráp.
Um eigingirnina farast honum svo orð:
Þar 'eigingirni er i ráðum,
öll eru verk á sandi byggð.
Upp er skorið sem vér sáðum,
sáð var þekking, ekki dyggð.
Úr síngirninnar þúsund þráðum
þjóðmenning er snaran tryggð.
Undirrót alls ills finnst honum ágirndin og eiginliags-
munasemin, er lionum þykir þó sitja i fyrirrúmi lijá
flestum. Og vegna umhugsunar um tímanlega vel-
ferð og líkamlega vellíðan gleymist aðalkjarninn í
lífi einstaklingsins: göfgun sálarinnar. — Þess vegna
lýkur hann kvæðinu á þessa leið:
Misjöfn eru mannakjörin.
Mjótt og þröngt er lífsins hlið.
Illa er borguð æviförin.
Ýmsir fá þó mettan kvið.
En þeir leggja allt í mörinn —
ekki lagast höfuðið.
I
En þótt mikið heri á skopi og ádcilu i Illgrcsi og
niörg kvæðin séu að meira eða minna leyti merkt
þeim einkennum, er þar þó að finna ljóðræn kvæði,
sem gefa fullkomlega til kynna, að skáldið á ómþýða
strengi, sem það gat strokið með viðkvæmni og blíðu,
þrátt fyrir háðglottið og hörkudrættina, sem einna
lielzt einkenndu svip þess. — Þannig cr því farið um
fyrsta kvæðið í fyrri útgáfu hókarinnar, smákvæðið
Frostrósir. Það ber glögg einkenni ljóðræns söngvara,
sem fer mjúkum höndum um efnið og dregur upp
fingerða og fágaða mynd. Kvæðið er svona: