Skinfaxi - 01.12.1989, Blaðsíða 23

í fleiru en einu félagi
Hér kemur fyrirspurn frá 1913 til stjórnar UMFÍ um þaö í
hversu mörgum félögum maður má vera
framkvæmd hjá örfáum mönnum,
vegna þess að fjöldinn skilur
hvorki né finnur annan tilgang
þessu en frægðina. Frægð
einstaklingsins. En á slíkum
metnaði, hefir líkamsmentun vor
engin lífsskilyrði, nema hjá
nautsterkum og þvengliðugum
mönnum eða þeim, sem eru fæddir
þrekmenn og uppaldir til þols og
þrautseigju. Fyrir fjöldann verður
þessi hlið menningar vorrar, því
aðeins annað og meira en nafnið
tómt, að hann sjái í anda hið fagra
og góða og sterka og frjálsa í
manneðlinu, eins og vita eða
leiðarljós fyrir samtíð og framtíð.
Æskan þarf framvegis að eiga
kost á að komast upp á andlegar
sjónarhæðir, er veita margfalt
meira og miklu fegra útsýni yfir
lífið en vér höfum átt að venjast.
Það knýr hana áfram til þess að
vinna að sínum eigin vexti,
andlega og líkamlega. Knýr hana
til starfs og dáða.
Og þessar hæðir sé eg, í
hyllingum reyndar, í
lýðháskólahugsjóninni.
Stefán Hannesson
Mér er kunnugt um það, að
allmargir ungmennafélagar eru í
fleiri en einu ungmennafélagi
sama árið. Dæmi þekki ég þess,
að sami maður hefir verið kosinn
fulltrúi á fjórðungsþing af tveim
félögum, átt að segja fram mál í 3
félögum sama daginn, og sömu
stundina og glíma opinberlega sem
fulltrúi frá fleirum félögum í einu
eða keppa um verðlaun við sjálfan
sig. í öllum þessum tilfellum hafa
þessir margföldu menn orðið að
neita að gegna skyldum sínum í
einhverju eða einhverjum félögum
og þar með óhlýðnast
skuldbindingarskánni í því félagi.
Af því eg veit þessa dæmi, en
lít svo á að óleyfilegt sé
samkvæmt 19. gr. sambands-
laganna að vera í fleiru en einu
félagi sama ár eða gjaldtímabil (sé
það styttra) leyfi ég mér
virðingarfylst að spyrja stjóm
sunnlendingafjórðungs og
sambandsstjóra hvem skilning beri
að leggja í orðin „í senn” í 19. gr.
sambandslaganna.
Hvanneyri - 22. sept 1913
Páll Zóphóníasson.
(19. geinin hljóðaði svo og var
fljótlega lagfærð og skýrð:)
„Sérhver félagsmaður U.M.F.Í.
hefir málfrelsi og tillögurétt í
hverju félagi, sem er innan
sambandsins, án þess að greiða þar
nokkur gjöld. Greiði hann
félaginu lögboðin gjöld, hefir hann
auk þess atkvæðisrétt, þó eigi
nema í einu félagi í senn."
Sigurjón vann...
Íslandsglíman var háð hér í
Reykjavík að kvöldi hins 24. sept.
eins og auglýst hafði verið.
Annars átti að glíma á Isafirði í vor
sem leið, samkvæmt ósk
Vestfirðinga. En þegar til kom,
vildu engir þar taka þátt í
glímunni, einhverra orsaka vegna
og var henni þá frestað til hausts
og vígvöllurinn færður til
Reykjavíkur. En þar tók lítið betra
við. Einir fjórir kappar vildu
glíma. Það voru: Guðmundur Kr.
Guðmundsson, U. M. F. R. Kári
Arngrímsson, U. M. F. Gaman og
alvara. Magnús Jakobsson, U. M.
F. Reykdæla. Sigurjón Pétursson,
Ármanni Reykjavík.
Svo fór að Sigurjón Pétursson
felldi alla hina umsvifalaust, og
dugði enginn mannlegur máttur
móti orku hans.
Frásögn af
Íslandsglímu áriö
1911 þarsem
Sigurjón Pétursson
(Sigurjón áÁlafossi)
vann meö slíkum
yfirburðum aö
„...enginn vegur er til
aö sigra hann fyrir þá
menn sem nú eru
komnir á
sjónarsviðiö." og
„...dugöi enginn
mannlegur máttur
móti orku hans."
Íslandsglíman er að verða að engu,
þátttakan minkar með ári hverju,
og að sama skapi þverrar áhugi
almennings. Að nokkru leyti er
þetta því að kenna, að Sigurjón
skarar svo mjög fram úr öðrum, að
enginn vegur er til að sigra hann
fyrir þá menn, sem nú eru komnir
á sjónarsviðið. í augum áhorfenda
eru því úrslitin ákveðin fyrirfram,
og færri vilja leggja á sig það
ómak að berjast, þegar engin von
er um sigur. I öðru lagi virðist
hafa dofnað yfir glímunni yfirleitt,
áhuginn hafa minkað að mun. En
við svo búið má ekki standa. Ekki
geta allir orðið beltishafar fyrir
glímuafrek; en öllum stendur opin
sú leið, að auka afl sitt og
mannsbragð með því að æfa
íslensku glímuna.
Skinfaxi
23