Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1944, Qupperneq 47

laust starf og tilvera. Mig dreymdi um að strjúka
að heiman og fara til sjós. Það hlýtur að hafa
verið í blóðinu, því eini móðurbróðir minn hafði
farið til sjós og að lokum setzt að á einhverri af
suður Kyrrahafseyjum.
Móðir mín skrifaði honum reglulega, og við feng-
um bréf frá honum, sem voru þakin allskonar frí-
merkjum frá Frönsku suðurhafseyjunum. Þessi frí-
merki gerðu mig alveg ólman af öfund.
Dag nokkurn fengum við svo bréf, þar sem hann
sagðist ætla að koma heim. Hann kvaðst hafa
þénað nægilega mikla peninga til að geta lifað
rólegu lífi, þau fáu ár sem hann ætti eftir ólifað,
en hann var mun eldri en mamma. Og hann vildi
heldur lifa síðustu dagana heima á Englandi held-
ur en einmanalegri suður Kyrrahafseyju. Móðir mín
skrifaði auðvitað strax aftur. Hún sagðist vera því
fegin að hann hætti þessu „Róbinson Krúsó“ hátt-
arlagi sínu, og bætti við, að honum væri velkomið
að dvelja hjá okkur þegar hann kæmi heim.
Jæja, það er nú það, og við biðum eftir svari —
en það kom aldrei. Mánuðirnir liðu, og við frétt-
um ekkert. Mamma skrifaði aftur, tvisvar, en hvor-
ugu af bréfum hennar var svarað.
Hér er það, sem ég kem fyrst að sögu ■— Mér
fór að detta ýmislegt í hug. Hersvegna ætti ég
ekki að fara og leita að móðurbróður mínum -—•
fá að vita hvað hefði komið fyrir? Þarna var líka
ágætt tækifæri til að sjá heiminn, og er ég hafði
gert mér ákveðnar skoðanir um málið, fór ég að
nauða á þessu við hana, — því án hennar ioforða
um að borga fargjald mitt, þá gat ég ekki farið.
Auðvitað vildi hún ekki heyra það nefnt í fyrstu.
Eins og flest heimasetið fólk, hélt hún að í suður-
höfum klæddust hinir innfæddu strá-pilsum og allt-
af mætti búast við að verða kastað í einn af þess-
um stóru suðupottum mannætuhöfðingjanna. Eg
verð að játa, að þar til ég kom til Thaiti, hélt ég
einnig það vera eitthvað svipað þessu.
Dagarnir liðu, og ekkert fréttist af móðurbróð-
ur minum, og móðir mín var orðin mjög áhyggju-
full. Að lokum, sennilega álitið sig slá tvær flug-
ur í einu höggi — fullnægja ferðafýsn minni og
einnig að finna Richard frænda, gaf hún mér leyfi
til að fara, en með hálfum huga þó.
Eg hefði getað grátið vegna vonbrigða, þegar
ég kom til Papete, tveim mánuðum síðar, og upp-
götvaði að þessi heillandi staður, sem ég hafði
heyrt talað svo mikið um, var ekkert annað en „ó-
snoturt safn“ af hæðum og timburkofum.
Eg fór strax að spyrjast fyrir um móðurbróð-
ir minn, og þó enginn virtist vita mikið um hann,
komst ég þó að því að hann bjó á lít-
illi eyju í ytri Tuamotus eyjaklasanum, sem var
talsvert langt í burtu. Að því er virtist var eina
leiðin til að komast þangað með hnetuflutninga-
bát til eyju sem kölluð var Rekareka, og svo von-
ast til að fá þar einhvern innfæddan náunga til
að ferja mig yfir þangað sem frændi minn bjó.
Maður nokkur sagði við mig: „Þér ættuð að bíða
eftir Georges Gabbrieux, sem leigir Seymons gamla
bátinn sinn (Richard Seymons hét móðurbr. minn).
Hann hefur verið í burtu í nokkra mánuði en ætti
bráðlega að fara að koma. Hann myndi fara með
yður ef þér bíðið eftir honum.
En ég ætlaði mér ekki að bíða eftir manni, sem
hafði verið í burtu í nokkra mánuði, og ég vissi
að gat verið marga mánuði enn fjarverandi. Ferð-
ir flutningabátanna voru mjög óreglulegar. Að lok-
um tókst mér þó að komast með einum, sem fór
þessa leið, og eftir mjög tilbreytingalaust tveggja
vikna ferðalag, komum við til Rekareka. Grynn-
ingar eru miklar við Tuamotus eyjarnar, sem eru
mjög hættulegar siglingum. Sumar eyjanna eru
nafnlausar, aðrar aðeins þekktar með nafni af inn-
byggjendunum. Eyjan, sem frændi minn var á,
var ein af þeim síðarnefndu, að því er ég bezt man
kölluðu þeir hana „Makevia“.
Þér vitið sjálfur hve Bora-Bora er lítil. Saman-
borið við Rekareka er Bora-Bora eins og störborg.
Þar voru aðeins örfáir timburkofar, kínversk búð
og nokkrir frumbyggjakofar, sem stóðu undir
pálmum trjánna. Lögreglumaðurinn, sem var kyn-
blendingur, talaði dálítið ensku, en reyndist mér
gagnslaus. Hann vissi ekkert um Richard írænda,
og vildi ekkert um hann vita.
Eftir mikla fyrirhöfn — því ég talaði ekki tahit-
isku og frönskukunnátta mín var því sem næst eng-
in — tókst mér að fá einn af innbyggjunum til
að fara með mig á seglbátnum sínum til Makevia.
Þér hafið séð þessa báta hér á höfninni, með flot-
holtskjölfestu, sem komið er fyrir beint út af borð-
stokknum. Þeir eru góðir á sléttu vatni, en ef nokk-
ur vindur er eða sjór, eru þeir eins erfiðir viður-
eignar eins og ótaminn hestur. Maður verður að
ausa þá stanzlaust og ef það hvessir, verður ein-
hver að fara út á flotholtið svo að bátnum hvolfi
ekki.
Á leið okkar til Makevia varð það mitt hlut-
skifti að fara út á flotholtið og vera þar sem auka-
kjölfesta. Það eina sem ég fékk út úr þeim inn-
fædda var gleitt bros og hann var stöðugt að benda
niður í sjóinn og sagði: „Amu-taata, amutaata".
Eg komst að því síðar að „amutaata" þýddi á tahit-
isku „mannætuhákarl“, náunginn hafði þá verið
að gefa til kynna, að ef ég dytti í sjóinn, þá myndi
það vekja mjög mikla hrifningu hjá „amu-taatas“.
Að lokum komum við að þessari lágu eyju Make-
via, sem var í mesta lagi ein míla á lengd. Lítill
tvímastraður bátur lá fyrir akkerum á lóninu, fyr-
ir innan rifin, svo ég vissi að einhver hlaut að
V ÍKINGUR
47