Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1999, Blaðsíða 55

Sem fyrr segir var Þorvarður næstyngstur
atta systkina og hann varð munaðarlaus 14
ára gamall.
„Þetta var mjög erfitt líf. Sérstaklega man
ég hvað ég öfundaði þá sem áttu fjölskyldu,
móður og föður sem alltaf voru til taks. Þetta
kom oft í huga minn. Ég stofnaði heimili
ungur, sennilega vegna þess hversu ég þráði
að eiga heimili."
Varði, það hlýtur að hafa verið sárt fyrir ó-
harnaðan dreng að eiga hvorki móður né föð-
ur á lífi. Þú hlýtur að hafa átt margar erfiðar
stundir.
„Ég byrgði það inní mér. Bar það aldrei á
torg fyrir aðra. Off voru það erfiðar og þung-
ar hugsanir. Lífið bauð mér ekkert annað.
Mér leið vel hjá föðurbróður mínum, en
hann hafði aldrei gifst og átti ekki börn og var
ekkert sérlega laginn í umgengni við börn og
unglinga. Hann var góður og allur að vilja
gerður.“
Þorvarður var innan við tvítugt þegar hann
var kominn í sambúð með sinni fyrstu konu
og segist hafa átt með henni yndisleg börn.
„Við áttum saman fimm drengi og eina
stúlku og fyrir átti hún eina stúlku sem ég
gekk í föðurstað. Leiðir okkar skildu eftir
tuttugu ára sambúð. Ég hef verið mjög hepp-
inn með börnin mín. Síðar giftist ég annarri
konu, en missti hana eftir átján mánuði, hún
varð bráðkvödd heima en ég var úti á sjó þeg-
ar það gerðist. Hún átti þrjú börn sem ég
gekk í föðurstað. Þetta reyndi mikið á. Ég var
heppinn með þá krakka. Þau hafa komist vel
áfram. Síðar kynntist ég núverandi konu
minni, en við höfúm búið saman í ellefu ár.
Hún á tvo drengi og eina stúlku ól hún upp
sem við höfum nú ættleitt. Börn mín og
barnabörn mín eru mér afar kær. Börnin eru
alls þrettán og barnabörnin 29.
Aftur að líffstarfi Varða. Sem fyrr segir var
hann aðeins fjórtán ára þegar hann réðst í
fyrsta skipsrúm, hjá Guðmundi Runólfssyni.
Var þá strax einsýnt hvað tæki við hjá Þor-
varði Lárussyni?
„Já. Ég réðst snemma til Soffaníasar Cecils-
sonar og var bæði sfyrimaður og annar vél-
stjóri, í ein níu ár. Ég réri með Soffaníasi og
Elías Guðjónssyni sem var skipstjóri hjá hon-
um. Hvoru tveggja miklir ágætismenn. Eftir
það fór ég í eigin útgerð. í upphafi keypti ég
ásamt tveimur félögum mínum 12 tonna bát,
Lárus SH 1. Eftir að ég hætti í þeirri útgerð
stofnuðum við frændurnir, ég og Guðmund-
ur Jóhannesson vélstjór útgerði, og við áttum
saman nokkra báta og á tímabili gerðum við
út tvo báta, Lunda SH og Fagurey. Þegar ég
og konan mín skildum hættum við Guð-
mundur í útgerðinni, við vorum búnir að
selja Fagureyna og hann fékk Lundann. í
skiptunum fengum við bát, Sólfara, og ég
fékk hann í minn hlut. Eftir þetta keypti ég
bát úr Keflavík sem ég nefndi Lýð Valgeir eft-
ir bróður mínum sem fórst í slysförum, en
Lýður Valgeir var síðasti báturinn sem ég
gerði út. Alls var ég í fimmtán ár í útgerð.“
Þú varst væntanlega skipstjórinn mestan
hlutann?
„Frá því ég var um tvítugt og þar til 1991
að ég veiktist, missti heilsuna og varð að
koma í land. Ég hef þurft að gangast undir
tvær hjartaaðgerðir."
Mig langar að fara aðeins til baka eitt
augnablik. Þegar þú varst að byrja sjó-
mennsku hefur þú væntanlega litið upp til
skipstjórans, sástu þig þá strax í því hlutverki,
ákvaðstu þá að verða skipstjóri?
„Nei, ég var ekki farinn að hugsa það langt.
En það kom fljótlega."
Þú sagðir áðan að þú hafir verið um tvítugt
Eygló Guðmundsdóttir,
eiginkoma Varða ásamt manni sínum.
þegar þú varðst skipstjórinn, barst ábyrgð á
skip og áhöfn. Er tvítugur maður nógu
þroskaður til að vera í hlutverki skipstjóra?
„Það er einstaklingsbundið. Ég tel að það
sé rétt að menn verði að vera áður hjá góðum
mönnum, sækja sér sem mestan og bestan
þroskan. Þetta lánaðist allt vel hjá mér. Hvort
það er öllum gefið veit ég ekki. Ég fór í minna
Runólfur Sh, á þessum bát hófst farsæll sjómannsferill Þorvarðar.
Lýðru Valgeir SH var síðasti báturinn sem Þorvarður gerði út.
SjÓMANNABLAÐIÐ VfKINGUR
55