Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2006, Side 10

þar sem hægt var að losa
skipið og gera við það til
bráðabirgða. Petta var í des-
ember og við vorum í kapp-
hlaupi við tímann því þegar
kemur fram undir jól verður
oftast að loka leiðinni þarna
upp eftir vegna frosta. Ef við
hefðum lent í því hefði biðin
getað orðið nokkrir mánuðir.
En við höfðum það af og
komumst niður áður en allt
fraus fast,” sagði Jón og var
greinilega hrifinn af þessum
miklu mannvirkjum sem
Bandaríkjamenn og Kanada-
menn hafa komið sér upp á
þessari fallegu leið.

WB
Ms Ahranes bíður þess ífestum að geta haldið dfram niður St Lawrence fljótið á leið til Atlantshafsins ofan af
Vötnunum miklu.
og dýpið er 8,2 metrar. Urn þennan stiga
fara rúmlega 3.000 skip á ári.
Welland-stiginn er gamalt mannvirki
því fyrsta útgáfa hans var opnuð fyrir
umferð árið 1833. Þá voru þrepin í hon-
um 40 og öll af smærri gerðinni. Síðan
hefur stiginn verið stækkaður í þrígang,
síðast árið 1932 þegar þrepunum var
fækkað niður í átta og þau stækkuð
verulega. Skipin sigla fyrir eigin vélarafli
í gegnum stigann en hvert hólf fyllist eða
tæmist á 11 mínútum.
Jón sagði að menn hefðu orðið að vera
á tánum þegar farið var í gegnum stigann
því það gekk löluvert á. „Þeir voru svo
fljótir að fylla stigann að við þurftum að
hífa inn eða slaka út endunum jafnóð-
um. Það þurfti þó ekki alla áhöfnina i
það verk svo hluti hennar fór í land og í
skoðunarferð að Niagarafossunum með-
an skipið var á leiðinni upp stigann en
ferðin tók um átta tíma,” sagði Jón.
Akranesið fór nokkrar ferðir upp á
Vötnin miklu með stál til Chicago en
siglingin frá strönd Atlantshafsins tók
fjóra daga hvora leið. „Einu sinni lentum
við í óhappi þegar skipið strandaði og
nokkuð myndarlegt gat kom á siðuna.
Það munaði ekki miklu að skipið sykki
en okkur tókst að sigla upp í sandfjöru
Eins og sjá má á þessari mynd mátti ekki miklu muna að Akranesið sykki þegar þaðfékk væna rifu á botninn
ofan við Welland-skurðinn á landamærum Bandaríkjanna og Kanada. Þegar búíð var að bjarga skipinu varð
að hafa hraðar hendur við viðgerð svo það lokaðist ekki inni vegna frosta en sjóleiðinfrá Vötnunum miklu til
sjávar lokast um nokkurra mánaða skeið á hverjum vetri afþeim sökum.
Kórintuskurðurinn
I lokin nefndi hann tvo
minni skipaskurði sem hann
hefur farið um. Annar er
mörgum íslenskum sæfarend-
um kunnur því það er Kílar-
skurðurinn sem liggur frá Elbu í Þýska-
landi yfir í Eystrasaltið. Hinn er ekki eins
þekktur en hann er í Grikklandi og
kenndur við Kórintu. Hann er stuttur,
einungis 6,3 km að lengd en styttir leið-
ina frá Adríahafi til Aþenu um 400 km
við það að skipin sleppa við að fara fyrir
Pelopsskaga.
„Við fórum stundum um þennan skurð
þegar við vorum að flytja saltfisk, fyrst til
Feneyja á Ítalíu og svo til Aþenu. Skurð-
urinn er níðþröngur, einungis 21 m á
breidd, bakkarnir háir og skurðurinn
þráðbeinn.”
Fyrstu tilraunir til að gera skurð á
þessum stað voru gerðar á
timum Rómaveldis en sá
skurður sem nú er var graf-
inn á árunum 1881-1893
undir leiðsögn ungverskra
verkfræðinga. Hann er 8
metrar að dýpt og er aðallega
notaður af minni flutninga-
skipum og skemmtiskipum.
Töluverð umferð er um
skurðinn því þar fara í gegn
yfir 11.000 skip á ári hverju.
Við báða enda skurðsins eru
brýr sem sökkt er niður á
botn þegar skip fara hjá.
„Það var skemmtilegt að
fara um þennan skurð þó við
yrðum að fara okkur hægt
vegna þess hversu þröngur
hann er. Einu sinni man ég
að ég var með fjölskylduna
með mér, auk þess sem
nokkrir farþegar voru með,
og þá var setið úti í góða
veðrinu meðan við dóluðum
í gegnurn skurðinn með lóðs-
inn við stýrið,” sagði Jón G.
Magnússon að lokum.
10 - Sjómannablaðið Víkingur