Náttúrufræðingurinn - 1959, Qupperneq 47

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
205
miðum. En það þarf meira til. Það er allur fjöldinn, sem þarf að
verða meira náttúrufræðilega hugsandi. Hver unglingur á skóla-
skyldualdri þarf að öðlast undirstöðuþekkingu í náttúrufræðum. Sé
þessi undirstaða góð, þá verða öll eftirfarandi kynni af raunvísind-
um auðveldari, hvort sem þau kynni gerast í daglegum störfum eða
við nám í æðri menntastofnunum.
Það sem nœst liggur fyrir, er í stuttu mdli þetta:
1. Auka kennslu í náttúrufrœðum i efstu bekkjum barnaskól-
anna og í gagnfrœðaskólunum.
2. Kenna náttúrufræði alls staðar með verklegum æfingum.
3. Gera kennaraskólann hliðstæðan lærdómsdeildum mennta-
skólanna.
4. Setja á stofn náttúrufrœðideild við háskólann, þar sem út-
skrifaðir verði kennarar i náttúrufræðum handa barna- og gagn-
frœðaskólum.
Sitt af hverju
Skeldýranýjungar.
Barnaskólanemi, sem dvaldi í Hornafirði s.l. sumar, kom til
mín í október til þess að fá ákvörðuð skeldýr, er hann hafði safn-
að eystra. Nemi þessi er Páll sonur Einars Pálssonar, yfirverk-
fræðings í Reykjavík; hefur hann 2 s.l. ár notað tíma þann, sem
hann hefur haft aflögu frá námi, til að safna skeldýrum og koma
sér upp ákvörðuðu safni. Er slíkt eftirbreytnisvert og mjög holl og
menntandi tómstundaiðja. Sem sagt, Páll kom með skeldýr, og
meðal þeirra var samlokutegund, sem aldrei hefur fundizt áður
hér við land. Tegund þessi nefnist á vísindamáli: Mya arenaria L.,
og hef ég gefið henni nafnið sandskel. Danir kalla hana sand-
musling, Bretar Sand Gaper og Ameríkumenn Sand clam eða
oftar Soft clam.
Fundarstaður sandskeljarinnar hér voru Þinganesfjörur í Skarðs-