Náttúrufræðingurinn - 1939, Síða 27

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 119
iiimiimiiiiiiimiiimmiiimmiiiiiimiiiiimiiiiiiimiimiiiiMiiiiiiiiimiiiimiiiiiiimiiiiimiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiii
við þetta má geta þess, að þeir fiskar, sem hafast við á mjög djúpu
vatni, þar sem ljóssins gætir ekki, eru annaðhvort alveg svartir,
alveg litlausir, eða þá með ljóstækjum. Annað athyglisvert við þessa
fiska er hið mikla og græðgislega gin þeirra. Yfirleitt hafa fisk-
arnir orð á sér fyrir að vera örgustu vargar í véum, sem engu
hlífa, sem þeir ráða við, og það væri ekki ofsögum sagt, að af öll-
um ófriðarstöðum í heiminum væri sjórinn sá versti. Og meðal
hinna mörgu þegna Ránar eru engir verri vargar í véum en einmitt
djúpfiskarnir.
Um lifnaðarhætti þessara tveggja álategunda vita menn annars
5. mynd. Pelíkan-áll (Eupharynx).
sama sem ekki neitt. Af öðrum þeirra (Saccopharynx, 4. mynd)]
hafa aðeins fundist nokkrir fiskar í mjög djúpum sjó í Kyrrahaf-
inu, og sama er að segja um pelikan-álinn (Eupharynx, 5. mynd),
sem lifir á margra kílómetra dýpi í Kyrrahafinu. Sá fyrgreindi
getur orðið upp undir tvo metra á lengd, en hin tegundin er minni.
U. Ljósleysið á miklu dýpi. Hafið er ekki eins gagnsætt eins og
loftið. Þeirri vegalengd, sem sólarljósið getur brotist niður í sjóinn,
eru því sett glögg takmörk. Almennar tilraunir hafa hvað eftir
annað verið gerðar til þess að rannsaka hve langt væri hægt að sjá
niður í sjóinn. Kunnastar eru tilraunirnar með að sökkva hvítri
plötu lengra og lengra niður, þangað til ekki var hægt að sjá hana