Náttúrufræðingurinn - 1939, Qupperneq 33

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 125
lllllllllllllllllllllllll■llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll<>llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
með fingur, því ginið var tilbúið að grípa og tennurnar beittar.
Ljóstækin sendu frá sér mjög sterkt gulgrænt ljós, einkum þegar
fiskurinn var á hreyfingu. Sterkast lýstu ljóskerin undir augunum,
en annars voru miklu fleiri ljóstæki heldur en þau, sem sjást á
myndinni, einkum ofan
á höfðinu og kringum
uggana. Niðri í djúp-
inu, þar sem geisla sól-
arinnar gætir aldrei,
hefir þessi fiskur verið
eins og uppljómað lysti-
skip á koldimmri nóttu.
En svo eru til aðrir
djúphafsfiskar, sem
hafa leyst ljósaspurn-
inguna á allt annan
hátt. Við þurfum ekki
annað en líta á 12. mynd
til þess að komast að
raun um þetta. Fiskur-
inn, sem við sjáum þar,
heitir á latínu Lino-
phryne arborifer, en síð-
ara nafnið þýðir „hinn
trjábæri“, eins og til
þess að tákna, að anga-
líurnar út úr hökunni
líkist frekartré (arbor)
en skeggi. Við dveljum
hér ekki við hið illilega
útlit þessa fisks, en við
festum strax augun við það, sem stendur upp úr snjáldrinu á hon-
um, nefnilega einhvert það bezta „vasaljós“, sem heimurinn hefir
framleitt.
Um fríðleik þessa djúphafsfisks og vingjarnlegan svip vil ég lofa
lesandanum að dæma.
Áður en við segjum skilið við hina sjálflýsandi fiska, skulum við
virða fyrir okkur einn enn, þann, sem sýndur er á 13. mynd
(Lasiognathus saccostoma). Ef til vill hafa ljóstækin hjá honum
12. mynd. Djúphafsfiskur (Linophryne arbori-
fer) með ljóssker á snjáldrinu.