Náttúrufræðingurinn - 1939, Blaðsíða 34

126 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
1111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
náð meiri fullkomnun, heldur en hjá nokkurri annarri tegund, því
þau eru ekki aðeins kennimerki, til þess að einstaklingarnir geti
þekkt og fundið hver annan, heldur um leið eitthvert sniðugasta
13. mynd. Djúphafsfiskur (Lasiognathus saccostoma) með ,,laxastöng“ með
ljósi upp úr höfðinu.
veiðarfæri, sem til er. Álma sú, sem við sjáum á myndinni, upp úr
höfði fisksins, er harla merkileg. Hún greinist í eins konar skaft
(veiðistöngin!), sem næst er höfðinu og svo færið sjálft á enda
skaftsins. Á enda færisins er, eins og við sjáum, dálítill öngull eins
og vera ber á góðu veiðarfæri. En þykknið, sem við sjáum á fær-
inu, nokkru fyrir ofan öngulinn, er alls ekki- blýlóð, eins og við
skyldum halda, heldur ljóstæki, sem auðsjáanlega kemur í stað
beitunnar. Aðrir fiskar sjá ljósið, halda ef til vill að það sé ein-
hver minni háttar „soðning", sem þeir ráði við og láta ginnast til
þess að taka hana. En þá er eigandi veiðarfærisins ekki seinn á
sér til þess að hremma bráðina, því hann er ótrúlega gráðugur, eins
og útlit hans ber með sér.
7. Maður og kona eru eitt. Eins og við höfum séð að framan,
hafa margir fiskar orðið að grípa til 1 j ósatækninnar, til þess að
sigrast á þeim viðfangsefnum, sem hið eilífa myrkur skapar. Það
gengur sennilega sæmilega að afla fæðunnar, einnig fyrir þær teg-
undir, sem lítt eða ekki eru búnar ljósum, þar sem húðskynjun
fiskanna (rákin) er framúrskarandi góð. En fiskarnir geta ekki
þekkt „sína“ frá þeim vandalausu (öðrum tegundum) með húð-