Samvinnan - 01.05.1949, Blaðsíða 48

Finnbjörn Þorvaldsson
(1941—1943):
r
Iþróttarabb
Þorvarður Árnason
(1941—1943);
Sölubúðir
framtíðarinnar -
sjálfsölubúðir

AÐ var fagran vordag' 1943, árið, sem ég útskrifaðist
úr Samvinnuskólanum. Okkur var gefið frí til þess að
njóta fyrsta sólskinsdagsins á vorinu. Þetta var mikil upp-
lyfting, enda notuðum við daginn til þess að viðra okkur.
Leið okkar lá um úthverfi bæjarins. Kennararnir, sem
með okkur voru, þeir Þorleifur Þórðarson og Árni
Kristjánsson, stungu upp á því, að farið væri inn á Kirkju-
sand og þreyttar íþróttir. Þetta var gripið á lofti. Við örk-
uðum inn eftir. Fyrst var einmenningskeppni, svo sem
langstökk, grjótkast o. fl. Þá var sveitakepni, fyrsti bekkur
á móti öðrum bekk, í „hanaslag“, og loks boðhlaup. Við
Kjartan Jóhannsson frá Dalvík vorum bekkjabræður, og
þar af leiðandi í sömu boðhlaupssveit. Ekki grunaði okkur
þá, að eftir þessa fyrstu boðhlaupskeppni okkar, ættum
við eftir að helga íþróttum flestar okkar frístundir, og þá
sérstaklega hlaupum. En einmitt þetta vor byrjaði íþrótta-
ferill okkar. Síðan hefir margra ára íþróttaþjálfun gefið
okkur tækifæri til þess að fara víða og keppa, bæði innan-
lands og utan.
Þegar litið er yfir sögu íþróttanna, fer ekki bjá því, að
manni verður hugsað til skólanna. Þar er meira og minna
rík áherzla lögð á hvers konar íþróttir. Hérlendis þó sér-
staklega leikfimi og sund, og hin síðari ár hefir handknatt-
leikur átt miklum vinsældum að fagna.
Allir íþróttamenn fá því sín fyrstu kynni af íþróttum í
barnaskóla. Með árunum mótast líkami þeirra af þeim
íþróttum, sem þeir iðka í skólunum. Skólaíþróttirnar eru
því undirstaðan í öllu íþróttalífi.
Eins og með allt annað, fá unglingar misjafnlega mik-
inn áhuga á íþróttum. Ég er einn úr þeim hópi, sem þegar
í barnaskóla fékk mikinn áhuga á öllum íþróttum, áhuga,
sem hefur farið vaxandi ár frá ári.
Þegar skólanáminu lýkur, eða jafnvel fyrr, ganga þeir,
sem langar til þess að halda áfram einhverjum íþróttaiðk-
unum, í íþróttafélög. Þar getur hver lagt stund á þá íþrótta-
grein, sem hann hefur mestan áhuga á.
Ég hef kynnzt og iðkað að nokkru leyti flestar þær íþrótt-
ir, sem hér eru iðkaðar. Frjálsar íþróttir hafa þó náð yfir-
höndinni, og tek ég þær fram yfir allar aðrar íþróttir, að
þeim ólöstuðum.
Flestir geta náð sæmilegum árangri í einhverri grein
hinna frjálsu íþrótta. Menn verða bara að þreifa fyrir sér
í þeim öllum, og helga sér síðan þá grein, sem bezt hentar
hverjum og einum. Þetta tekur að vísu nokkuð langan
tíma, en með góðri ástundun, þolinmæði og réttri þjálfun
kemur árangurinn í Ijós.
SÍÐAS41 þáttur framleiðslunnar er vörudreifingin. Sá
þáttur er orðinn mjög þýðingarmikill, m. a. vegna
þess, hve gífurleg verkaskipting er í nútímaþjóðfélagi.
Sölubúðirnar eru helztu hjálpartæki manna við dreifingu
vörunnar. Verður að sjá um, að varan sé á réttum stað og
tíma, þegar á að neyta hennar eða nota hana.
Þróun sölubúðanna miðar í þá átt, að viðskiptafólk
komist meira og meira í snerting við vörurnar, áður en
þær eru keyptar. Nú þykir t. d. fráleitt að hafa búðarborð
Það er ekki óalgengt, að strákar á öllum aldri víki sér
að manni og fari að tala um íþróttir. Samtöl eins og þetta
eiga sér þá oft stað:
„Heyrðu mig, anzi held ég að væri gaman að koma út
á völl og æfa með ykkur.“
„Já, blessaður gerðu það, þú hefðir áreiðanlega gaman
að því.“
„Ég efi nú oft ætlað að gera það, en einhvern veginn
kem ég mér ekki til þess.“
„Hvers vegna? Ertu tímabundinn, latur — eða hvað?“
„Nei, það er ekki það. Mér finnst alltaf vera svo margir
á vellinum, og ég kann ekki við að vera að æfa þar, sem
allir glápa á mann.“
„Góði bezti, láttu það ekki aftra þér frá æfingum, ef þú
hefur áhuga. Komdu strax á morgun. Þú kynnist strák-
unum fljótlega, og þá breytist viðhorfið strax.“
„En ég get ekki neitt.“
„Hvað meinarðu?“
„Þið eruð allir svo góðir.“
„Gamla sagan! Hver heldur þú, að geti nokkuð, þegar
hann kemur í fyrsta skipti út á völl? Ef þig langar til þess
að verða góður í einhverri íþróttagrein, þá verður þú að
æfa vel og samvizkusamlega. Og mundu það, að það er
betra að æfa vel í hálfa klukkustund í hvert skipti, heldur
en að vera að „gutla“ í tvo tíma með hangandi hendi.
Árangurs er svo ekki að vænta, fyrr en eftir margra ára
þjálfun og keppni.“
„Þetta er nokkuð rétt hjá þér. Ég kem á morgun. Bless!“
Þannig er því varið með marga unga menn, sérstaklega
í Reykjavík. Þeir þora ekki að byrja að æfa einmennings-
íþróttagreinar þar, sem margir eru. Þess vegna er það, að
mörg íþróttamannaefni koma aldrei fram. Þetta má ekki
koma fyrir í jafnfámennu landi. Þetta mundi lagast, ef
komið væri upp fleiri æfingavöllum. Þá mundu fleiri fara
að æfa, og þar af leiðandi meiri líkur til þess, að betri
árangur næðist í íþróttum.
Finnbjörn Þorvaldsson.
48