Samvinnan - 01.06.1970, Blaðsíða 6

— Hvað munu þeir menn
nú segja, sem öfunda yður af
orðstír yðar?
— Ég veit það ekki, svaraði
Condé, en ég ætlaði einmitt
að spyrja yður um það.
Condé var mikill að líkams-
burðum, en sonur hans afturá-
móti smávaxinn. Þegar það svo
kom í Ijós að sonarsonurinn
var nánast dvergvaxinn, sagði
Condé skelfingu lostinn:
— Ef þessu heldur áfram,
hverfur ætt mín smámsaman
með öllu.
Prinsinn af Conti, L.F. de
Bourbon (1717—1776), var
franskur herforingi, sem hafði
jafnan verið mikill aðdáandi
veika kynsins, en þegar hann
tók að eldast, reyndi hann að
fela þessa tilhneigingu.
*—Það er kominn tími til að
ég fari að draga mig í hlé,
sagði hinn aldni herforingi. —
Áður voru gullhamrar mínir
teknir fyrir ástarjátningar; nú
er bara litið á ástarjátningar
mínar sem gullhamra.
Émile Coué (1857—1926),
franskur sálfræðingur og nátt-
úrulæknir, mælti eindregið
rueð sjálfssefjun sem lækning-
araðferð. Sjúklingarnir áttu að
segja við sjálfa sig: „Mér líður
betur í dag, mér líður betur í
dag ■ • •“
í fyrirlestri sem Coué hélt
fvrir hjúkrunarkonur á sjúkra-
húsi sínu lagði hann ríkt á við
þær, að þær mættu aldrei til-
kvnna sér, að þessum eða hin-
um sjúklingnum hefði versnað,
heldur ættu þær að segja, að
þessi eða hinn héldi að honum
hefði versnað.
Nokknim dögum síðar kom
hjúkrunarkona til hans og til-
kynnti: — Sjúklingur nr. 107
á stofu 11 heldur að hann sé
dáinn.
©AUGLVSINGASTOFAN
ÞAÐ ER STAÐREYND
að um allan heim hefur notkun plaströra farið geysilega í vöxt á
síðustu árum.
Lagning þeirra er auðveldari en flestra annarra röra. Hreyfing
á jarðveginum veldur þeim ekki tjóni. Jarðvegssýrur vinna ekki
á þeim. Ending frábær: 50—100 ár. Framleidd í stærðum Vf'—8”.
Það er hagkvæmara að
leggja 300 metra langa lögn
með einu óskiptu, léttu og
sveigjanlegu plaströri, í stað
50 járnröra 6 m langra, sem
öll þarf að tengja saman
(sjá meðfylgjandi mynd).
VINNUHEIMILIÐ AÐ REYKJALUNDI
AÐALSKRIFSTOFA REYKJALUNDI,
Mosfellssvelt — Simi 91 ■ 66200
SKRIFSTOFA I REYKJAVlK
. Brœðraborgarslíg 9 — Sfml 22150
REYKJALUIMDUR

F.C. Dancourt (1661—1726),
franskur leikari og leikritahöf-
undur, snæddi einhverju sinni
miðdegisverð hjá jesúítapresti,
sem hafði verið kennari hans
fyrr á árum. Presturinn notaði
tækifærið til að halda siðgæð-
isprédikun yfir sínum gamla
nemanda og leiða honum fyrir
sjónir, að með þeim gáfum
sem Guð hefði gefið honum
hefði hann átt að velja sér ann-
að starf.
— Annað starf! greip Dan-
court framí fyrir honum. —
Það er þó samasem yðar starf.
Eini munurinn sem ég kem
auga á er þessi: Þér eruð leik-
ari páfans, en ég konungsins.
Dante Allighieri (1256—
1321), hið heimkunna ítalska
Ijóðskáld („Divina Comme-
dia“), varð að flýja heimaborg
sína, Florens, vegna pólitísks
umróts og halda til Verona,
þar sem honum var hjartanlega
fagnað við hirð furstans della
Scalas. Dag nokkurn varð
hann ásamt furstanum vitni að
því, hvernig eftirlætisfífl hirð-
arinnar var ausið lofi af hirð-
fólkinu. Furstinn hristi höfuð-
ið brosandi yfir öllum þessum
6