Samvinnan - 01.06.1970, Blaðsíða 8

ingsmaður sem var ekki sízt
kunnur fyrir tækifærisræður
sínar, fékk eitt sinn tækifæri til
að gera Mark Twain slæman
grikk. Þeir áttu báðir að tala
í stórri og virðulegri veizlu.
Mark Twain talaði fyrst, og
var ræðu hans tekið með kost-
um og kynjum.
Þegar röðin kom að Depew,
stóð hann á fætur og sagði:
— Herra veizlustjóri, herr-
ar mínir og frúr! Áður en þessi
veizla hófst, urðum við Mark
Twain sammála um að hafa
skipti á ræðum. Hann hefur
nú flutt mína ræðu, og ég er
þakklátur fyrir móttökurnar
sem hún hefur fengið. Mér
þykir hinsvegar leitt, að ég
hef glutrað ræðu hans niður
og get með engu móti munað
eitt einasta orð af því, sem
hann hafði að segja.
í kosningabaráttu mæltist
pólitískur andstæðingur Dep-
ews til þess, að þeir sættust á
að grípa ekki til grófra að-
ferða í ræðum sínum.
— Stórsnjöll hugmynd, svar-
aði Depew. — Eg skal segja
vður, á hvað ég vil sættast.
Ef þér látið ógert að bera fram
h’gar um Repúblikanaflokkinn,
lofa ég að segja ekki sannleik-
ann um Demókrataflokkinn.
Desirée (1777—1860), franska
kaupmannsdóttirin sem giftist
Bernadotte hershöfðingja Na-
póleons (Karl XIV Johan) og
varð drottning Svíþjóðar (og
Noregs) 1810, átti lengi mjög
erfitt með að semja sig að hátt-
um nýja ættlandsins. Eftir
stutta dvöl í Svíþjóð 1911,
Frá Ragnari Björnssyni h.f

Húsgagnabólstrun
Dalshraun 6
Hafnarfirdi
Simi: 50397
hvarf hún á braut og kom ekki
aftur fyrr en 1823. Skömmu
eftir komuna ferðaðist hún á-
samt manni sínum um kon-
ungsríkið. í Norrlandi, þar sem
bændurnir trúðu því enn að
konungbornar persónur byggju
yfir yfirnáttúrlegum mætti, var
drottningu heilsað með hróp-
inu „Vi vil ha’ regn!“ Hin
franskfædda drottning varð
mjög hrærð yfir þessum hlýju
kveðjum, sem hún tók fyrir
„Vive la Reine” (þ. e. Lengi
lifi drottningin!).
TIL ALLRA FERflA
Dag- viku- og
mánaöargjald
RAUÐARÁRSTÍG 31
Denis Diderot (1713—1784),
franskur rithöfundur og heim-
spekingur, heimsótti einn
morgun bóksala nokkum. Bók-
salinn var að klæða sig, þegar
gestinn bar að garði, og tók
það hann langan tíma, enda
kominn á efri ár. Diderot tók
kuflinn til að hjálpa honum í
hann, en gamli maðurinn
baðst undan slíkum heiðri.
— Leyfið mér bara að hjálpa
yður! svaraði heimspekingur-
inn. — Eg er ekki fyrsti rit-
höfundurinn sem hefur fært
bóksala í fötin.
8