Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.12.1922, Side 4

114
Tímarit íslenskra samvinnufélaga.
að höf. fari nánar út í það, hvernig þeirri „líftryggingu“
eigi að vera fyrir komið. Verður þess heldur ekki kraf-
ist, því að þjóðin veit af langri reynslu hvernig þeirri
líftryggingu hefir verið varið á krepputímum.
Fátækari stéttirnar hafa alt af orðið að sjá um sig
og líftryggingin verður að liggja hjá þeim sjálfum, því að
ein fámenn stétt hvers þjóðfélags, þótt auðug sé, getur
ekki borið uppi fjárhag heillar þjóðar, og náðarbrauðið
verður öðrum stéttum þjóðfélagsins dýrkeypt í hallærun-
um, ef þær sleppa líftryggingunni úr höndum sér í hend-
ur kaupmannastéttarinnar einnar saman, þó að B. Kr.
telji henni trúandi til að fara með það vald.
B. Kr. er ekki láandi þó að hann sem kaupmaður
vilji gera mikið úr þeirri þakklætisskuld, sem þjóð-
in standi í við kaupmannastéttina fyrir að hafa dregið
verslunina „inn í landið“ og hafið samkepni við útlenda
kaupmenn, en hins hefði hver samviskusamur rithöfund-
ur minst, að það eru engu síður verslunarfélög bænda,
pöntunarfélög og kaupfélög, sem byrjað hafa hina fyrstu
samkepni við erlendu verslanimar víðsvegar um land, og
eru sumstaðar einu keppinautamir enn í dag, sem nokk-
uð kveður að. En eftir lífsskoðun og öllu innræti höf. er
þess ekki að vænta, að hann kunni að meta starf kaup-
félaganna, eða viðurkenni, að þau hafi að nokkru leyti
unnið þarft verk. Er auðheyrt, að honum þykja kaup-
félögin hafa tekið brauðið frá börnunum, með því að lofa
ekki kaupmannastéttinni „óáreittri“ að „auka efni sín“.
Telur hann „framtíðarvonir landsins“ byggjast á „frjálsri
samkepnisverslun“, en frjáls samkepnisverslun þýðir í
þessum bæklingi það, að kaupmenn þurfi ekki að
keppa við kaupfélögin eða Sambandið,
svo að framtíðarvonir landsins eru í augum höfundar-
ins sama og framtíðarvonir kaupmannastéttarinnár. Er
því mjög hæpið að aðrar stéttir geti litið eins á það mál,
eins og líka flestar aðrar röksemdir höfundarins í
þessu riti.