Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 68

162
GÚÐMUNDUR rödvarsson
ANDVARI
vöðum, eftir því sem hún hagar brotum
sínum og framburði, en ótrygg jafnan og
lítt fýsileg, enda varla farin á hestum, og
sízt nú orðið, nema þá af þeim sem eiga
erindi brýn eða eru við því búnir að hleypa
til sunds ef svo vill verkast.
Ferja hefur lengi verið á ánni hjá
Bjarnastöðum, næsta bæ fyrir innan
Kirkjuhól, og hafa þar um langan aldur
legið samgöngur milli I Iálsasveitar og
Hvítársíðu, þó oft hafi þar verið teflt á
tæpasta vað og má sérstakt lán heita að
þar skuli aldrei hafa slys orðið.
Það var vegna þessarar gömlu vináttu
milli foreldra minna og þeirra Sigmund-
arstaðahjóna, að það varð að ráði haustið
1947 að Kristín flyttist að Kirkjuhóli, til
okkar hjóna, sem þá höfðum búið þar í
fimmtán ár, og dveldi hjá okkur yfir vet-
urinn. Sumarið 1948 dvaldi hún svo í
Hálsasveitinni til þess að vera sem næst
sínum gömlu stöðvum. Haustið 1948 kom
hún svo aftur til okkar, og við hlökkuðum
öll til komu hennar. Léttlyndi hennar og
óbilandi bjartsýni, umburðarlyndi henn-
ar og skapgerð öll, gerði hverjum manni
hlýtt og létt í návist hennar.
Bærinn og túnið á Sigmundarstöðum
og reyndar landareignin mest öll, blasir
við úr húsgluggum á Kirkjubóli, handan
árinnar, og man ég að minni gömlu vin-
konu varð löngum tíðlitið þangað, •— og
eigi leyndu augu að þeim stað unni hún
um aðra fram.
Að morgni mánudags hins sjöunda
febrúar 1949 var stillt veður og frostvægt
og mátti heita áttleysa. Snjór var nokkur
á jörð og þó víðast dreginn af hávöðum
en skaflar lausir og mjúkir. Áður sá snjór
féll hafði fryst á blauta jörð og lágu því
sumstaðar í leyni svellglottar undir mjall-
ryki og skaflaröndum. Þó var ekki um að
ræða þá launhálku að maður veitti henni
sérstaka athygli.
Kristín hafði haft þá um tíma hug á því
að bregða sér suður fyrir Hvítá í heimsókn
til sinna gömlu nágranna og vina á Refs-
stöðum og í Stóra-Ási, en þeir bæir eru
sitt til hvorrar handar frá Sigmundarstöð-
um. Eru Refsstaðir næsti bær fyrir vest-
an og örskammt á milli. Gerði hún ráð
fyrir að koma við á Sigmundarstöðum og
líta eftir fötum og öðru dóti sem hún atti
þar, en þar var þann vetur enginn til
eftirlits því né öðru, því enginn var pir
til húsa í þann tíma.
Ætlaði hún fyrst út að Refsstöðum en
koma við í Stóra-Ási í heimleið og hringja
til okkar þaðan, því beint símasamband er
á milli Stóra-Áss og Kirkjubóls, en ekki
milli Kirkjubóls og Refsstaða, milli þeirra
bæja verður að fá samband um tvser
stöðvar, Síðumúla og Reykholt.
Þar sem veður var gott og færi særni'
legt, eins og áður getur, þennan morg'
unn, ákvað hún að nota tækifærið og
bregða sér þessar bæjarleiðir, fara yfh
Ilvítá á Bjarnastaðaferju, ganga þaðan
greiðustu leið til Sigmundarstaða og síðan
út að Refsstöðum. Hún gerði ráð fyrir aö
verða nokkra daga að heiman.
Kristín bjó sig þannig til ferðar að hnn
var innst fata í ullarnærfötum heimaunn-
um, svo sem hennar var alltaf vani, hun
var í kjól úr sæmilega hlýju efni og ullar'
peysu, þar utan yfir í kápu, þunnri, en
nokkurn veginn vindheldri. Hún var 1
tvennum ullarsokkum og gúmstígvéhnn-
Llöfuðbúnaður hennar var léttur skylu
klútur og ullarsjal. Eina ullarvettling3
hafði hún á höndum.
Á ellefta tímanum fyrir hádegi v,u
Kristín ferðbúin. Hún var létt í skapi og
hafði gamanyrði á hraðbergi svo sem huU
var vön. Það er rétt að geta þess strax 3
lund hennar og einstaklingseðli var þanI1
veg háttað að hún talaði helzt ekki u,n
það sem aðrir mundu hafa kallað henn1
mótdrægt. Aldrei á sinni löngu °g str^
sömu ævi virtist hún hafa lært þá hst d