Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 73

andvaiji
KONAN SEM LÁ ÚTI
167
yfir. Auk þess hefur hún jafnan haldiÖ
því fram og ekki frá því hvikað, að allan
þann tíma sem hún lá úti hafi henni
fundizt einhver vera sér nærstaddur og
þess vegna hafi aldrei að henni lcitað
neitt það sem kalla mætti ótta eða ein-
manakennd.
En um það bil sem almyrkt var orðið
féll skyndilega vcðrið. Lægði vindinn með
öllu og tóku stjörnur að skína. Að vísu
mun nú eitthvað hafa hert frostið, en
miklu munaði þó til hins betra frá því
sem áður var, er hrákaldur vestangarrinn
smó föt hennar og þyrlaði um hana hagli
og drífu. Og þá nótt, sem nú fór í hönd,
kvaðst Kristín hafa haft sér það til af-
þreyingar að horfa á stjörnur himinsins.
Veit ég að undir þeim stjörnum hefur
hún talað við guð sinn, þó engum hafi
hún greint frá því einmæli.
En svo rann þá að lokum upp hinn
þriðji dagur, hið fimmta dægur þcssarar
óralöngu og köldu útilegu hinnar sjötíu
og níu ára gömlu konu. Oll var hún nú
mjög svo dofin af kulda og rödd liennar
búin að missa þann styrk er hún áður
hafði. En veðrið var gott og bjart var
yfir. Sá Kristín greinilega fólk á ferð úti
við, bæði á Bjarnastöðum og Kirkjubóli.
Hún sá einnig glöggt til ferða minna um
morguninn fram að Bjarnastöðum og
teyndi allt hvað hún gat að láta mig
heyra til sín, þó ekki væri yfir mér það
lán í það sinn, að þær tilraunir tækjust.
Er mér þó nær að halda að sú vegalengd,
sem þá var stytzt á milli okkar, sé frekar
Undir kílómetra en yfir. Þarf engum get-
um að því að leiða hvílík raun það hefur
verið, eins og þá var komið högum Krist-
utar, að vita hjálp sér svo nærri, en fá þó
ckki vakið þá athygli sem með þurfti.
Er skemmst frá að segja að hún hélt
áfram að kalla alltaf öðru hvoru allan
þann dag, eftir því sem rödd og kraftar
leyfðu. En um það leyti sem henni barst
hjálpin, hafði hún þó ráðið við sig, þar
sem rökkur var komið, að hætta því að
sinni og spara sig heldur til næsta dags,
ef hún hefði þá enn meðvitund og orku til
slíkra hluta. Sýnir fátt betur réserni henn-
ar en það, að enn bjó hún sig undir að
taka á móti þeirri nótt sem í hönd færi.
III.
Sá maður, sem á vcttvang kom og
Kristínu til bjargar, var Magnús Kol-
beinsson í Stóra-Asi, nú bóndi þar, en
þá heimamaður lijá foreldrum sínum,
þeim ágætu hjónum, Helgu Jónsdóttur
og Kolbeini Guðmundssyni, sem nú er
látinn — er sú fjölskylda öll kunnara
mannkostafólk en svo að hér þurfi að
rekja.
Magnús Kolbeinsson hefur sýnt mér
þá vinsemd að levfa mér til afnota við
samansetningu þessa þáttar kafla úr dag-
bók sinni frá þcssum tíma, auk þess scm
hann hefur í bréfi til mín rifjað upp sitt-
hvað viðvíkjandi þessum atburði. í dag-
bók I lans og bréfi kemur skýrt í ljós einn
snarasti þátturinn í skapgerð Knstínar:
hvað raunalestur, vol og sjálfsmeðaumkun
var henni alls fjarst, svo mjög sem hún
blaut þó að vera aðþrengd orðin.
I-egar Magnús í dagbók sinni hefur
lokið að lýsa í stuttu máli veðurfari mið-
vikudagsins níunda febrúar, getur hann
þess að ég hafi hringt þangað kl. fimm
síðdegis og hvert erindi mitt hafi verið.
Síðan segir orðrétt:
— Eftir að Guðmundur hringdi hing-
að fór ég af stað út og niður túnið og
gekk siðan út melköstin hér fyrir utan.
Þegar þangað kom fór ég að heyra mjög
skýrt að hóað var nokkru fjær fyrir utan
mig. Er ég kom út á Sandhólana sé ég
hvar situr mánneskja á grasbala þar
skammt vestar. Þegar ég kom nær, sá ég
að þetta var Kristín á Sigmundarstöðum.
Hún hafði farið frá Kirkjubóli fyrir há-