Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 91

ANDVAHI
TVÖ KVÆÐI
185
í gleði og gáska
sný grimmúð og háska,
er gígjunni veld,
unz komið er kveld.
Því eldist ég eigi,
þótt angist og tregi
mér œtli sinn skammt.
I lífsbikar Ijúfum
með leiftrandi drúfum
þótt leynist oft rammt,
ég signi hann samt.
ÁVARP FJALLKONUNNAR
17. j ú n í 1960
Ur myrku djúpi rís ég heið og há
með hvelfdan barm
og eld í hjartans leyni, blik um brá
og bjartan hvarm,
hef svanarödd og sumaraugu blá,
er sefa harm.
í minni höll er alltaf frið að fá
og frelsis óð,
er huldur landsins hörpustrengi slá
við helga glóð.
Og þeim, sem eiga œtíð unga þrá,
er ást mín góð.
Þótt fyrir dyrum stundum virðist vá
og vonin snauð,
er mesta kvöl og sálarþrautir þjá
með þyngstu nauð,
í þúsund ár spratt lífsins lind mér hjá
við Ijósin rauð.
Hún sprettur enn, og Ijósin leiftrum strá,
svo langt um geim
sem hugur leitar, tryggðin óðul á,
ber yl frá þeim,
og börnunum, sem villast véum frá,
þau vísa heim.