Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 49

andvaui
FARARTÁLMl
143
við hverja atrennu. Loks stóð hann t'astur. ÖkumaSurinn setti í frígír, kom
út og athugaði skaflinn.
- Þetta hefst, sagði hann. - Verst er að vélin er að gefa sig. Það cru
kertin.
Við mokuðum undan jeppanum og náðum honurn lausum, en hann virt-
ist ekki hafa kraft til þess að kljúfa skaflinn.
— Er þetta ekki tilgangslaust? spurði ég.
— Heldur hvað?
— Snúa við.
— Of seint.
— Það er betra að halda undan.
— Hérna uppi á brekkunni er sæluhúsið.
— Og hvað með það?
— Við getum hvílt okkur þar og þú símað.
— Til hvers að sírna?
— Láta vita að þú sért lifandi.
— En um þig?
— Það spyr enginn um mig.
— Ertu ekki kunnugur niðri í þorpinu?
— Ekki lengur.
— Heldurðu að það sé hægt að komast suður af, el við naum haheiðinni?
— Tel það líklegt.
— En við náum aldrei suður í kvöld.
— Kannski ekki.
— Hvar eigurn við þá að halda jólin?
— I sæluhúsinu, ef ekki býðst betra.
— Við höfum engin kerti.
— Þau eru kannski til í húsinu. Þetta er nýmóðins sæluhús.
Eftir mikið og langætt skark komumst við út úr skaflinum. Það reyndist
ekki nema löl á vcginum, þegar ofar dró. En vélin var að gefast upp. Jeppinn
úrattaðist áfram mcð hvíldum og þannig náðurn við hábrúninni. Þar náði
stornrurinn sér og jós yfir okkur mjallrokinu. Llægt, örhægt þumlungaðist
JePpinn áfram eftir beinurn og sléttum veginum. Ég heyrði gegnum hríðina,
hvernig maðurinn dekraði við vélina og reyndi að halda lifandi a allkveiki
hennar.
Ut úr sortanum kom sæluhúsið, eins og bratt ris, sem hvolft hefur verið
ú jörðina og skilið eftir.