Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 75

andvari
KONAN SEM LÁ ÚTI
169
Stóra-Ási. Þess skal getið strax að engin
gegnlýsingartæki hafði Valtýr læknir, og
niunu slík tæki þá ekki hafa verið komin
í hendur læknum til sveita.
Við hjónin höfðum tal af Valtý lækni
a heimleið hans úr þessari sjúkravitjun.
klndrun sinni yfir því að Kristín skyldi
sleppa lifandi úr slíkum mannraunum
kvaðst hann ekki geta lýst. — Hún Krist-
*n, sagði læknirinn, hún er alveg sérstakt
fyrirbrigði, og furðulegt er það hvað and-
legt þrek og jafnvægi getur dregið mann-
kindina langt þegar í nauðirnar rekur.
Hann kvað Kristínu ekki bera nein
merki þess að hafa orðið fyrir nokkru því
sem kalla mætti taugaáfall í sambandi við
þessar þrautir allar, sem hún hafði í gegn-
11'ii gengið. En auk þess að vera lærbrot-
ln var hún nokkuð kalin á fótum og har
<>11 merki þess hve mjög hafði sorfið að
nenni kuldinn. Að hér var um enn meiri
meiðsli að ræða kom ckki í ljós fvrr cn
siðar.
I9aginn eftir að Kristín fannst, var
v°ðri enn breytt til hins verra, kominn
ntsynningsgarri með snjógangi og nokkru
fr°sti. Mátti segja að hennar yrði vart á
síðustu stundu, og þarf ekki að hafa mörg
°'ð um fögnuð manns yfir því að svo
sMdi þó til takast að lokum. Hitt er í
rauninni líka þýðingarlaust að fjölyrða
llrr>, hve langvinnt efni sjálfsásökunar
Petta slys var okkur, sem bar skvlda til að
gefa gætur að ferðum Kristínar. En svo
fer jafnan þá er slys verða, að maður ger-
'st hygginn eftir á.
Kristín svaf allvel strax fvrstu nóttina
1 Stóra-Ási og mikið daginn eftir. Þar sem
það fór saman að veður var vont og
^stæðulaust að raska ró Kristínar, fórum
' ið hjónin ekki fyrr en á öðrum degi að
sækja hana heim og sjá hana úr helju
"ejmta.
Var hún þá hress og óbevgð sem jafnan
‘jður og sagði hrosandi að nú hcfði farið
betur um sig síðastliðnar nætur en hinar
tvær, þar áður. En hún hafði orð á því
að sér félli verst að gera öðrum ónæði.
Vissi sem var að þau hjónin, Helga og
Kolbeinn, höfðu sofið laust, eftir að hún
kom í þeirra umsjá og jafnan verið nær-
stödd, annaðhvort eða bæði, ef hún þyrfti
einhvers með, eða eitthvað bæri út af
með líðan hennar.
Andlit Kristínar og augu báru þá enn
merki harðrar útivistar og langrar, og
nokkurn sviða mun hún og hafa haft í
kölnum fótum sínum, þó þar greri að vísu
um heilt er tímar liðu. Aðaláhvggjucfni
hennar var að hér vrði hún að liggja og
haka öðrum fyrirhöfn, og vissi hún þó
næsta vel að til þeirra var hún komin,
sem aldrei mundu leiða hugann að þcirri
hlið málsins.
Ekki man ég fyrir víst lu'ort það var í
þetta sinn eða seinna, sem ég spurði
Kristínu um það hvað hún hefði kallað
þegar ég fyrst heyrði til hennar, þvi ég
fullyrti að það hefði ekki verið hiálp cða
venjulegt hó. Hún hikaði dálítið við
svarið en sagði síðan: — Ég hef nú kann-
ski eitthvað verið farin að sljóvgast, en
það er svo skrýtið að um þctta leyti, sem
þú heyrðir til mín, var það víst sem ég
alltaf öðru hvoru var að kalla ýmist í þig
eða hann Magga hérna. Stundum kallaði
ég: Mundi minn, hringdu í hann Magga
og biddu hann að koma með bílinn. Og
stundum kallaði ég í Magga og beiddi
hann að koma og flvtja mig heim að Ási.
— Þetta voru orð Kristínar og ég hafði
enga ástæðu til að rengja þau, þó mér
fyndist þá og finnist enn, að stundum
geti hógværðin gengið feti lengra en
skyldugt cr.
Kristínu Kjartansdóttur hefur aldrei
verið þann veg farið að hana fýsti að hera
á torg áhvggiur sinar, ef hún gat hjá því
komizt, og ekki heldur var hcnni í mun
að halda að mönnum minningum sínum