Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 98

192
JÓIIANN Kll. ÓLAVSSON
anbvaiu
Fljótlega kom að því að flytja þurfti
bæði timbur og sement upp að brúar-
stæðinu, þurfti þá að fá leigða hesta og
kerru. Þá kom það mér á óvart, að bænd-
ur þeir, sem taka vildu að sér að flytja,
fengust ekki til að láta meira en 300 pund
á hvern vagn. Þarna var úr vöndu að
ráða, því dýrir mundu flutningarnir verða.
En skiljanlegt var þetta. Þeir voru óvanir
vagnflutningi, nerna heimavið og í kaup-
staðinn Vík. En á þeirri leið voru þá
mjög brattir vegakaflar, Steigarháls og
Gatnabrún, og efast ég um, að margir
hestar hafi getað dregið þyngra hlass upp
þær brekkur cn þetta. Svo hefur þetta
orðið að vana, sem þeir áttu bágt með að
láta af. Og sandurinn frá sjó upp að brú-
arstæði.nu allþungur til að byrja með. Ég
fór því að hugsa um að kaupa hesta. Þeir
þurftu helzt að vera duglegir. Fljá mér
var þá í vinnu úrtaka duglegur dráttar-
hestur, sem Páll bóndi í Skógum átti.
Datt mér þá í hug að reyna að fá hann
keyptan, cnda varð eitthvað að gera til að
koma flutningunum af stað. Fór ég því
að finna Pál, falaðist eftir kaupum á hest-
inum. Hann var mjög tregur og taldi sig
ekki mega missa hann frá heybandsflutn-
ingum, en þeir eru allerfiðir þar. Þó fór
svo, að um síðir gaf hann mér kost á hest-
iniim, en dýr fannst mér hann, þó lauk
því svo, að ég fékk hestinn, ekki man ég
nú, hvort verðið var 750,00 eða 700,00
krónur. Ég var ánægður og þóttist hafa
gert góð kaup.
Þarna í vinnunni var annar ágætur
dráttarhestur. Var nú farið með þá tvo
að sækja sement. Við létunr tvo poka á
hvorn vagn, eða eina tunnu. Þetta fór
ágætlega, þeir drógu þetta vel og fljót-
lega; tróðst sandurinn nokkuð og svo fór,
að á vagnana létum við fullt hlass, eða
800—900 pund. Urðu svo bændur sem
vildu flytja að gjöra eins. Fljótlega voru
svo keyptir fjórir hestar í viðbót. Kom
það sér vel, því það var mikil hestavinna
allt sumarið. Ég sá fram á það, að erfitt
mundi að flytja allt það járn, sem til yfir-
byggingar brúarinnar þurfti, í land þarna,
og alveg ómögulegt að nota til þess bat-
ana. Járnið var yfirleitt svo langt, að það
kornst engan veginn niður í bátana, og
þó svo hefði verið, myndi það brjóta þa
meira eða minna í lendingu. Ég velti
þessu fyrir mér á ýmsan hátt og endaði
með því, að helzt þótti mér tiltækilegt að
nota tunnur til þess. Talaði ég um þetta
við Valgeir Jónsson, en Iiann vann þarna
að trésmíði um sumarið. Kom okkur sam-
an um tunnurnar, og hugsuðum við okk-
ur að gyrða þær tveim sterkum járn-
gjörðum, sem tengdar væru saman, setja
svo keðju milli hverra tveggja tunna, hafa
svo nokkur pör og leggja járnin í keðj-
urnar, sem þá mundu, ef rétt lengd væri
á þeim, herðast að járninu, þegar hæfileg'
ur þungi væri kominn. Lagði ég svo þetta
álit okkar fyrir vegamálastjóra um vetur-
inn, og féllst hann á hugmyndina. Voru
tunnurnar sendar austur næsta vor. Þetta
reyndist ágætlega, enda var allt járnið
flutt í land á þeirn og dregið í land á sama
hátt og timbrið sumarið áður, nema sma-
járn og annað þess háttar.
Lýk ég svo þessu máli. Um seinna sum-
arið er ekkert markvert að segja, þá gekk
öll vinna beint áfram af sjálfu sér ems
og sagt er.
Ég vil um leið nota þetta tækifæri til
að þakka öllum þeim mönnum, sem
þarna unnu. Ég fullyrði, að ég hef aldrei
átt í eins ströngu að standa sem þetta
surnar, og öllum þeim mönnum, sem
þarna unnu, er það ef til vill mest að
þakka, að verkið hafðist af á þessu sumn-
Ég er ekki að telja hér upp nöfn, þott
einstakir menn hafi hér sem annars staðar
skarað fram úr öðrurn. Það er skoðun
mín, að hinn sameiginlegi áhugi allra hafi
verið það, sem hér dugði bezt.