Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 54

148
ÞÓRLEIFUR BJARNASON
ANDVARI
— Við getum hringt.
— Það er ekki víst hann heyri bað.
— Þá bíðum við.
Eg fór fram úr, náði í olíubrúsann og lét á lampann. Svo horfði ég a
logann smáglæðast.
— Á annan dag jóla var siður að hafa dansleik, sagði hann. — Það var
lcallað jólaballið.
— Ætli það sé ekki gert ennþá? spurði ég.
— Það var mikið haft við. Samkomuhúsið var skreytt með marglitu
pappírsskrauti, og fólkið kom í veizluklæðum, sat umhverfis borð með vinunr
sínum og drakk alls konar drykki milli dansa. Allir ungir menn hlökkuðu til
jólaballsins, og það var mikill spenningur, hvaða dömu hver fengi með ser
á þetta mesta ball ársins.
— Þetta hefur verið mikil gleði, sagði ég.
— Á seinasta jóladansleiknum, sem ég var, sá ég hana fyrst. Hún var
nýflutt í þorpið ásarnt manni sínum og tveim ungum börnum. Hann var
þarna með henni, en varð strax drukkinn og hvarf. Ég dansaði við hana, og
eftir það gleymdi ég öðrum dömum. Maður hennar var hvergi finnanlegur,
þegar gleðinni lauk. Ég fylgdi henni heim.
— Og maður hennar hefur kornið seint heim? sagði ég.
— Ég sat urn hvert tækifæri að hitta hana, hugsaði ekki urn annað. Hún
reyndi að verjast, en það var uppgerð. Við fundumst. Og hún kom til mín.
Hann lá stund þegjandi með lokuð augu. Svo hélt hann áfram:
— Þetta var mikill hvalreki fyrir fólkið í þorpinu. Það varð ofboðsleg
hneykslun. Maður hennar drakk mikið, milli þess sem hann var á sjónum-
Og hann lét sem hann vissi ekkert.
Um haustið fór ég. Ég bað hana að korna með mér, en hún vildi það ekki-
Hún sagðist skyldi koma seinna, bað mig að bíða. Hann þagði við. Svo reis
hann á fætur.
— Við skulum ekki láta eldinn deyja, sagði hann og gekk frarn að elda-
vélinni.
— Og þú helur beðið? sagði ég.
— Menn bíða alltaf einhvers, sagði hann. — Ég fór út í verzlun. Það var
erfitt fyrst, en þetta voru uppgangstímar, svo að allt heppnaðist. Síðan hefm
það gengið allt eins og af sjáll’u sér.
— En hún hefur ekki komið, sagði ég.
Hann svaraði engu, en gekk út að glugganum og skyggndist út.