Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 70

164
GUOMUNDUR liÖÐVARSSON
andvari
örskammt milli élja. Þokukennd snjó-
mugga var í loftinu og létti aldrei það til
meðan dagsbirtu naut að skyggni væri að
nokkru ráði. Seint um kvöldið gekk þó
veðrið niður og heiddi af. Þá nótt sem
í hönd fór var stillt veður og stjörnuhjart,
nokkurt frost að vísu og svo sem að líkum
lætur snjór á jörð, en þó ekki ýkjamikill,
því hvass vestanvindurinn hafði jafnóð-
um rifið hann af hávöðum og berangri.
Að morgni miðvikudagsins Iiélzt enn
það sem Borgfirðingar kalla veðurleifar,
það er að segja: gott veður eftir illviðris-
íhlaup. Lygnt var en frjósandi og naut
sólar að mestu þann stutta tíma sem hún
var á lofti.
Eg var snemma á fótum um morgun-
inn og lauk morgunverkuin í fjósi og fjár-
húsum í fyrra lagi, því granni minn, Jón
Pálsson bóndi á Bjarnastöðum, ætlaði að
baða fé sitt þann dag, úr því veður var
gott, en við hjálpuðurn jafnan hvor öðrum
við slík verk. Höfðum við lokið böðun-
inni klukkan tæplega fjögur og hélt ég
nokkru síðar heimleiðis. Þá var enn hið
sama kyrra veður, sól hinna stuttu daga
gengin til viðar, en rnátti þó heita full-
bjart. Sýnilegt var að enn mundi draga til
útsynnings og umhleypinga og ekki
ósennilegt að upp úr dagsetrinu tæki að
drífa á ný. Klukkan var einhverstaðar
seint á fimmta tímanum og rökkrið í hönd
farandi.
Sem ég geklc út melaköstin milli Bjarna-
staða og Kirkjubóls, veitti ég því athygli
að mér voru öðru hvoru að berast til eyrna
ógreinileg hljóð úr áttinni til árinnar, sem
rennur þarna til vinstri handar þeim er
þessa leið fer. Ég tek svo til orða um
þetta, af því ég er þess fullviss að ég var
búinn að heyra þessi hljóð nokkrum sinn-
urn áður en ég áttaði mig á því að hvorki
var þetta fjármanns-hó fyrir sunnan ána
né fuglahljóð frá ánni. Ég staldraði því
við, beið átekta til að vita hvort þetta
endurtæki sig og beitti athyglinni sem
bezt ég gat. Það endurtók sig og ég gat
greint að það kom handan árinnar. Að
það var mannsrödd fór ekki á milli mála.
En mér virtist það koma úr miklu meiri
fjarlægð heldur en síðar reyndist. Þetta
var ekki hó, það var ekki heldur orðið
hjálp, sem jafnan sker úr ef það berst
manni til eyrna. Stundum virtist þetta
vera alllöng setning sem kölluð var og
hreimurinn einna líkastur og í rödd barns,
sem kvartar um eitthvað en grætur ekki.
Eins og nærri má geta rýndi ég sem fast-
ast til þeirrar áttar sem hljóðið barst úr,
um leið og ég hlustaði. Þar kom að ég
þóttist geta greint dökldeita þúst, sem ég
ekki kannaðist við að þarna ætti að vera,
skammt frá veginum sunnan árinnar. Og
þó mér heyrðist jafnan, að hljóðið, sem ég
heyrði nú alltaf öðru hvoru eftir að at-
hygli mín var vakin, kæmi lengra að en
um þá vegalengd sem var á milli mín og
þessarar þústar er ég þóttist greina, þá var
hreimi þessarar raddar úr fjarlægð þann
veg farið að að mér setti allt í einu beyg
og illan grun um að hér væri ekki allt
með felldu. Ég hraðaði því för minni
heim, fór beint í símann og hringdi suð-
ur að Stóra-Ási. Sagði ég þeim er í símann
kom hvað fyrir mig hafði borið og þurfti
ég þá ekki þess að biðja að um þetta væri
grennslazt, því skjótt var við brugðið.
Fórum við hjónin út, til þess að reyna
að fylgjast með því hvað hér væri um að
ræða, því enn var þá svo bjart að sjá mátti
til mannaferða sunnanmegin árinnar.
Bæði þóttumst við geta greint þústina,
þó miklu væri hún ógreinilegri að sja
heiman að en þaðan er ég sá hana fyrst,
og engin líkindi til að hún vekti athygh
manns, að heiman séð, nema um hana
væri vitað fyrirfram, enda tók nú að
bregða birtunni.
Við sáum að maður gekk hratt vestur
úr túninu í Stóra-Ási og okkur virtist hann