Andvari - 01.05.1961, Blaðsíða 38

36
KRISTMANN GUÐMUNDSSON
ANDVARI
rétt eftir að við töluðum saman, og horfði dálítið einkennilega á hann stundar-
korn, rneðan við vorurn að tala saman. Eg sá, að hann var dálítið órólegur
yíir því, og loks spurði hann, hvort hann væri með nokkuð á nefinu. — ,,Já,
eða þar um kring,“ svaraði ég. „Þú hefur dálítið óhollan litarhátt, drengur
minn, ég held, að það sé rétt, að þú komir til mín í skoðun." Nú, svo varð
hann mér þá samferða, og ég var skrambi lengi að athuga hann, ég held mér
sé óhætt að segja, að ég hafi sjaldan verið jafnlengi að skoða nokkurn sjúkling!"
Kuld gamli kumraði hæðnislega. „Hann var orðinn talsvert órólegur, dreng-
urinn, áður en þessu lauk, og þegar hann spurði, hvort nokkuð gengi að
sér, þá gaf ég honum auðvitað ekkert út á það í fyrstu. Hann varð að ganga
á mig nokkuð lengi og sverja og sárt við leggja, að hann segði Grete ekki neitt,
áður en ég trúði honum fyrir því, hvemig ástatt væri með hann. Loksins nefndi
ég veiki, sem sjúklingurinn sjálfur verður ekki mikið var við, að minnsta kosti
frarnan af, en er algjörlega ólæknandi og leiðir til dauða á þrem til fjórum
mánuðum. Hann tók þessu eins og hetja, strákgreyið, ég hef svo sem alltaf
vitað það, að vel væri í hann spunnið, það vantar ekki; það er bara andskotans
dálætið og iðjuleysið, sem hefur staðið honum fyrir þrifum. Hann bað nrig
að leyna Grete þessu, og auðvitað lofaði ég því, urn leið og ég brýndi fyrir
honum, að lrann nrætti heldur ekki segja henni það. Við urðum ásáttir unr
að þegja yfir þessu eins lengi og hægt væri; ég sagði honunr, að lrann nryndi
geta verið lreinra allt að þrem mánuðum, en yrði að koma til nrín aðra hverja
viku fyrst um sinn.“
„Hrossalækning!" varð nrér að orði.
Kuld gamli leit á nrig allhvasst. — „Einnritt! Hrossalækning! Hún er oft
á tíðum það eina, sem dugir.“ — Hann humnraði enn nokkuð og gretti sig,
svo hló hann stuttlega. — „Auðvitað trúði ég Grete fyrir þessu líka. Ég símaði
til hennar daginn eftir og nrælti mér mót við hana, sagði henni svo allt af
létta. Það lá við, að ég sæi efir því, hún varð svo aum, stelpugreyið. En hvað
um það, mér er fortalið, að þetta hafi haft góða verkan, — eða hvað finnst þér?“
Ég sagði lronunr allt, sem ég vissi, og hann kinkaði kolli ánægður á svip.
„Þetta lagast, já, ætli það ekki, ég býst við, að þau læri sína lexíu. Svo segi ég
þeim sannleikann, þegar þessir þrír mánuðir eru liðnir. Jæja, það var nú það.“
En ég var ekki alveg eins viss og hann. Það var einhver órói í nrér, senr
ég reyndi að bæla niður, en það tókst ekki til hlítar. Fyrir bragðið þorði ég
ekki að heimsækja ungu hjónin, ég var hræddur unr, að þau sæju á nrér, að
ég vissi eitthvað unr þetta.
Nokkrar vikur liðu. Þau voru oft í huga nrér, en ég heyrði ekkert frá
þeim. Dag einn hitti ég kunningja minn, sem hafði verið heimagangur hjá