Andvari - 01.01.1949, Síða 21

-'■NDVARI
Magnús Sigurðsson bankastjóri
17
í hinu merka söguriti Brynjólfs frá Minna-Núpi, Sögunni
a huríði formanni og Kambsránsmönnum, er þeirra „Jón-
Sens umboðsmanns á Stóra-Ármóti og Höllu konu hans að
n°kkru getið; en eins og getið er hér að framan, var Magnús
a þeim kominn. Getur Brynjólfur þess, að Gottsveinn, breyzk-
Ur °g þá orðinn gamall, var í varðhaldi á Stóra-Ármóti og
” °nsen“ umboðsmaður, strangur og sltyldurækinn í störf-
Uln sínum, leitaðist við að fá Gottsvein til að játa syndir
S!nar. Gekk það seint, og var karl þá beittur harðræði: lát-
lnn liggja á kistu eða fjölum úti í skemmu, með járn á hönd-
nm og fótum og munntóbak haft svo nærri honum, að hann
ann af því lyktina. En það mun nú hafa verið þyngsta
l’aunin. „Jónsen“ geymdi sjálfur lyklanna og hleypli engum
nangað inn nema konu sinni, er hún færði karli matinn.
’n hún var hjartagóð og kenndi mjög í brjósti um Gott-
s'ein, og með því hún mátti eigi hjálpa honum á annan
lait, skaut hún oft tóbakstuggu i munn honum, er hann
hafði
matazt. Þeir synir „Jónsens“, Magnús, afi M. S., og
orsteinn, er síðar varð sýslumaður, fóru og á balc við föður
sinn og skutu tóbakstuggum að Gottsveini. — Hef ég skráð
Pessa frásögn hér til nokkurrar skýringar um skapgerð
ilagnúsar Sigurðssonar og breytni hans: Strangur og mjög
s ^yldurækinn embættismaður, en jafnframt líknsamur öðl-
lngur. Er þar að finna ættareinkennin frá Stóra-Ármóti,
traustlega tvinnuð saman.
Eigi verður sagt, að Magnús Sigurðsson hafi aflað sér
þersónulegra kynna við starfsfólk Landsbankans. í daglegri
Ulllgengni við það var hann fremur fáskiptinn og orðfár, en
drei bar út af um prúðmennsku hans við fólkið og fyllstu
’Urteisi. En þrátt fyrir þennan ókunnugleika og nokkurn
cnibættissvip þessa bankastjóra var starfsmönnum það ljóst,
a til hans væri hagkvæmt að leita, er vanda eða erfiðleika
ar höndum. Vissi það sem var, að hann hafði ráð undir
nfi hverju og var jafnframt raungóður og hollráður þeim,
01 leituðu sérstaklega liðveizlu hans. Þetta brást bankafólk-