Andvari - 01.01.1949, Síða 22

18
Eiríkur Einarsson
ANDVARI
inu ekki, og l>ar það því einkar hlýjan hug til hans og
virti hann mikils. ■— Við hátíðlegt tækifæri, er Magnúsi var
haldið heiðurssamsæti og margt sagt, bæði í alvöru og gamni,
varð maður úr starfsmannaliði Landsbankans, er eitthvað
fékkst við vísnagerð, til þess að færa bankastjóranum kvæði,
og stóð í því meðal annars: „Ég veglyndari valdamann ei
vitað hef, né svipað þessu saklaust hjarta í silfurref." Það,
sem þarna er sagt til lofs, var maklegt, en refur var Magnús
aldrei. Hitt er víst, að það var eigi hverjum hjassanum fært
að rekja spor hins ráðsnjalla manns á leið hans til farsællar
niðurstöðu á vandamálum þjóðar sinnar. Ekkert hrein á
honum, hvorki illkynjuð ummæli, þótt mælt hefðu verið, og
því síður græskulaust gamansorð eins og það, er hér var
tilfært.
Á stúdentsárunum var Magnús Sigurðsson eigi myrkur í máli
um stjórnmálaskoðanir sínar. Talaði hann þá úr hópi hinna
frjálslyndustu Islendinga, er kröfðust fulls stjórnmálafrelsis
og' yfirráðarétti Dana lokið. Minnist ég þess eitt sinn á þeim
árum glaðværðar og frjálshugar, er Magnús og nokkrir aðrir
ungir og sama sinnis ferðuðust á sólbjörtum sumardegi i
friðri sveit. Hóf hinn raddfagri frelsisvinur þá söng sinn, og
varð fyrir valinu vísa Stephans G.: „Eyjan vor, þú varpar
öllum böndum, verður frjáls og gengur lieilla-stig“ o. s. frv.
Endurtók hann sönginn, og er víst, að þessi óskavísa var
honum þá hjartans mál og ætíð síðan. Eftir að Magnús var
orðinn embættismaður og lífvörður þjóðbankans, breyttist
viðhorf hans að því leyti, að hin flokkslega aðstaða hans
gerðist torráðin. En það verður honum aldrei fundið til for-
áttu. Hann var sverð og skjöldur þjóðbankans, og ríkisstjórn-
in átti þar hauk í horni, einatt þegar fjárhagsvanda bar að
liöndum, hver sem sú stjórn var að hverju sinni. Ég held,
að hann hafi átt það til að líta glettnu auga á leikvang
hinna pólitísku skylmingamanna og sjá skrítnar sjónir i
gegnum vefinn. Allan daginn söng ég fyrir þig, gat hann
sagt við fósturjörðina, er dagsverkinu var skilað. Tryggð
Magnúsar til vina hans og góðra málefna var við brugðið,