Andvari - 01.01.1949, Qupperneq 76

72
Bergsveinn Skúlason
ANOVAIiI
varpstöðvarnar. Lundinn er spakur um þetta leyti, enda
feitur og þungt um flugið. Ef hann sezt upp á lágar eyjar
og stórar í logni, má oft reka hann inn i holurnar. Hann
treystir þá betur virki sínu niðri i jörðinni en vængjunum og
vegum loftsins. Það verður honum þó oftast til falls. Þeir, sem
heimsækja lundann, eru sjaldnast í neinum friðarhug. Þegar
svo ber undir, reka þeir hann ofan í jörðina og drepa hann
svo hundruðum eða jafnvel þúsundum saman. Heldur er það
þó sjaldgæft, að lundinn gefi svoleiðis færi á sér. En þegar
hann er drepinn þannig fyrir varptímann á vorin, er það
lcallað lundafar.
Eftir að hafa dvalið við varpstöðvarnar nokkurn tíma eftir
heimkomuna úr vetrarferðalaginu, hverfur hann aftur jafn-
skyndilega og hann kom. — Venjulega sitja þó eftir nokkrir
einrænir einstaklingar. Oftast er það þó ekki fyrr en undir
fardaga, sem það ferðalag hefst, og er kallað fardagaflan.
Upp úr fardögunum kemur svo lundinn alfarið, og hefst
þá varpið.
Ekki er liægt að telja lundann til bjargl'ugla í Breiðafirði.
Aðeins þar, sem holurðir eru meðfram klettum, verpir einn
og einn fugl. Annars grefur hann holur sínar inn í evjarnar
og verpir þar. Holurnar grefur hann svo þétt, þar sem jarð-
vegur er gljúpur, að vart verður fæti stigið niður milli
þeirra. Það er lundabalinn. Og undir yfirborðinu er lunda-
balinn eins og víravirki eða þéttriðið net, því sjaldnast gref-
ur lundinn holuna beina, heldur afhýsi hér og þar út lir
henni. Og tíðast eru einhverjar götur milli bæjanna í þeirri
undirheimabyggð. —•. Lundabalinn grær fyrr en önnur jörð
á vorin og stendur grænn langt fram á vetur. Hann er frjó-
samur, vegna hins milda áburðar, sem til fellur í lunda-
bvggðinni, og ylsins frá líkama fuglsins. —
Lundinn á aðeins eitt egg, hvítt að lit, og verma hjónin
það til skiptis. Það tekur hann langan tíma að unga egginu
út og ala ungann upp. Unginn liggur i ómerkilegu lireiðri
við botn holunnar, þangað til hann er orðinn alfiðraður og
fleygur. Þangað til færa foreldrarnir honum fæðuna heim í