Andvari - 01.01.1949, Blaðsíða 77

andvari Um lunda og kofnafar 71í
bælið. Fæðan er eingöngu síli: Trönusíli, smásíld og þorsk-
seiði. — Talið er, að unginn þrífist bezt af trönusílinu. Bezt
kofnaár er þvi, þegar mikið af trönu er í firðinum.
Lundinn virðist vera ósköp latur fugl og makráður að
eðiisfari. Timum sanian situr hann á sjónuin í námunda við
cyjarnar, án þess svo mikið sem að nenna að stinga sér eftir
sdi, eða hann flýgur upp á eyjarnar og sólar sig þar allan
oaginn. Hann hlýtur því að sýna mikla sjálfsafneitun og
fórnfýsi við uppeldi afkvæmisins, þar sem hann þarf að
vera á sífeildu flökti fram og aftur um heitasta tíma ársins
txl að afla þvi fæðis. En umhyggjan og fórnfýsin knýr hann
til starfa. Og hann dregur ekki af sér. Tuttugu til þrjátíu
trönusíli ber hann í nefinu í einu og raðar þeim á víxl þann-
^g, að haus og sporður vita ávalit saman. Lundinn er snill-
^ngur í því að raða síli í nefið á sér, og munu fáir fuglar
leika það eftir honum.
En skæðan óvin á lundinn, sem situr um hann í hverri
veiðiför. Kjóinn situr á klöppunum og ræðst iðulega á móti
nonum, þegar hann kemur hlaðinn að landi, og hrifsar af
Lonum veiðina. Má þá vesalings kofan í holunni svelta, en
lundinn leggja af stað í nýja veiðiför.
Fálkinn er líka skæður óvinur lundans. Hann sækist ekki
eftir að ræna hann öðru en lífinu. Á blíðviðrisdögum, þegar
Lindinn situr uppi og á sér einskis ills von, á fálkinn það
til, eftir frækilegt flug ofan af landi, að renna sér leiftur-
snöggt yfir lundabreiðuna, slá einn fuglinn í rot og setjast
svo að ljúffengri máltíð. Er hann að vísu vel að henni kom-
uin, eftir svo skörulega árás, en ailur lundaskarinn flýr í
ufboði út á sjó og hættir sér ekki upp á eyjarnar nokkra
stund á eftir. — Ég hef hugmynd um, að fálkanum bragð-
!st lundinn ákaflega vel. Líklega er hann mesti kjörréttur
dans, næst rjúpunni.
Aragrúi af lunda er við Breiðafjarðareyjar á sumrin, tugir
þúsunda fram vfir það, sem á egg eða unga í lioluin. Skortir
og ekki samhjálp á bænum þeim, ef eitthvað ber út af. Það