Stúdentablaðið - 17.06.1944, Blaðsíða 4

Kom blessuö stund, þegar björg og grundir
bergmála fagnaöarsöng.
í öllu landi aö sjávarsandi
er sungiö af barnanna þröng:
Heil, móöir góöa! Þú landiö Ijóöa
og laga — nú ertu frjáls.
Syng, foss og lind, syngiö sumarvindar
og svanur meö hvítan háls.
# * #
Skin, blessaöa frelsi, um fjörö og dal.
Viö fögnum þér, Ijósiö hreina,
sem allt gerir bjart i bœ og sal
og brauö gefur fyrir steina.
Viö unnum þér heitt frá ómunatiö
gegn um ailt, sem viö hlutum aö reyna.
1 úthafi bláu lá ónumiö land,
þar alfrjálsir straumar sungu,
Einn dag lentu hugdjarfar hetjur viö sand
meö hrundir og börnin sín ungu.
Þeir námu héruö og nefndu állt
öj norrœnni skáldatungu.
Og eylandiö fagra varö œttjörö góö
þeim unga og týhrausta lýöi,
sem gaf á móti sinn ásthug og óö
og örlög — í friöi sem siríöi.
Þeir hófu uyp Alþing við hásumarsdýrö
í hraunsalar fagurprýöi.
Þó háfossar tímans hrynji í sœ
af heimi ei gleymist sú tíöin.
Þaö eyland varö sœít, viö eld og snæ
og alfrjálsan hetjulýöinn.
Þaö land er ísland — er okkar land.
Og enn þá er fegurst „Hliöin“.
2
STÚDENTABLAÐ