Fálkinn - 11.07.1966, Blaðsíða 22

„Heyrðu, elskan, ég ætla að rólegt og hugsazt gat. Hún svaf
vekja Emmu og senda hana I eins og ungbarn, alveg eins og
rúmið. Og kannski getur Emma þér hefðuð verið hérna.“ Emma
sagt mér hvað — hvað þig vant- leit á rúmið. „Það er allt með
ar.“ Hún gekk til Emmu og felldu. Það er svo að ég get
snart öxl gömlu konunnar. séð það.“
Emma svaf fast. Milly varð að „Þú sérð hvorki eitt né neitt,"
hrista hana svo hún vaknaði. hvislaði Milly. „Það er alls ekki
„Jæja,“ sagði Emma. „Er þinn allt með felldu. Nei, Emma,
tími kominn strax? Ég hlýt að farðu ekki þangað núna. Ég þarf
hafa blundað." að tala við þig.“
„Þú hlýtur að hafa tekið inn Emma staulaðist á fætur stynj-
eina töfluna hennar Mrs. Man- andi og andmælandi. „Ég skil
son. Hvað gerðist hérna á meðan alls ekki hvað þér eruð að fara,
ég var úti?“ Miss Sills. Ég sé alveg eins vel
„Ekkert." Emma var sárgröm. og þér og ég segi að það sé
„Þér þurfið ekki að stara svona ekkert að henni."
á mig, Miss Sills. Allt var eins Milly sagði: „Reyndu að hafa
„Ekki orð. Hann gerir það
aldrei. Hann er mjög orðvar. Við
töluðum um það sama og við
erum vön, ekkert annað. Miss
Sills...“ Emma var að glúpna
Strangur svipurinn á ungu and-
liti Millyar var óheillavænlegur.
„Miss Sills,“ sagði hún á báðum
áttum, „ef eitthvað illt hefur
komið fyrir á meðan ég... Miss
Sills hvað hefur komið fyrir?“
„Mrs. Manson er hrædd og
ég vil fá að vita hvers vegna. t
1 fyrstu hélt ég að hún hefði
haft martröð, en nú er ég ekki
eins viss um það. Ég held að
hún geti hafa heyrt eitthvað. »
Eða eitthvað kann að hafa verið
að rifjast upp fyrir henni aftur.
Það er alltaf afleitt þegar mað-
ur er einn að nóttu til, svo ekki
sé talað um þegar maður er
veikur... Hvað var það sem
Breitman sagði?“
„Ekkert. Ekkert um hana.
Hann nefndi ekki nafn hennar
í eitt einasta skipti. Við töluð-
um um veðrið. Hann sagði að
það væri gott að komast í sveit-
ina úr New York. Annað var það
ekki."
„Hann hefur ekki sagt neitt,
sem hún gæti misskilið? Nefnt
einhver nöfn, bara einhver
nöfn?“
„Nei, Miss Sills. Við skiptumst
bara á þessum venjulegu setn-
ingum, eins og við erum vön.
Hún var ekki hrædd þá, Miss
Sills, það veit ég. Vegna þess að
þegar hann var farinn, þvoði ég
andlit hennar og hendur og
breiddi vel ofan á hana. Ég var
að hugsa um að ef til vill þyrfti
hún ekki töfluna í nótt og að
það væri góðs viti.“ Hendur
Emmu hengu máttlausar niður
með fellingunum á svörtu svunt-
unni hennar, en rödd hennar
sýndi að í anda neri hún þær í
öngum sínum. „Ég vildi helzt fá •
að vera hérna i nótt,“ sagði hún
biðjandi. „Ég gæti sofið í stóln-
um. Ef eitthvað verður að henni
þá er minn staður hérna.“
Milly blíðkaðist. „Nei, Þú verð-
ur að fá þinn svefn. Én ég lofa
því að kalla i þig ef ég þarfn-
ast einhvers."
ekki svona hátt, Emma. Hver „En Mr. Manson."
kom hingað inn i herbergið I „Ég geri honum aðvart iíka,
kvöld?“ en ekki núna. Því færra fólk sem
„Enginn. Hvað haldið þér að er hérna inni, þeim mun betra.
ég sé? Ég myndi ekki hleypa Farðu nú, Emma. Bjóddu henni
neinum inn. Mr. Manson og Mr. góða nótt, en vertu fljót og vertu
Cory stöldruðu hérna augnablik glaðleg."
áður en nuddarinn kom en það Emma hikaði. „Þér vitið að
vitið þér eins vel og ég. Og það önnur bjallan þarna á veggnum
er allt og sumt.“ hringir í herberginu minu, er
Milly hugsaði með sér að hver það ekki? Hún hringir beint yfir
einasti íbúi Larchville hefði get- rúminu mínu, hátt og skýrt. Ef
að skálmað um herbergið á þér skylduð...“
meðan Emma fékk sér blundinn. „Ég geri það.“ Hún stuggaði
Upphátt sagði hún: „Sagði Emmu að rúminu og horfði á
Breitman nokkuð þegar hann gamlar hendurnar lyfta hinum
var hérna? Sagði hann nokkuð yngri upp og leggja þær undir
um ástand hennar?" ábreiðuna.
EPt/R. HIIDA LAWRENCE-
22 FÁLKINN