Fálkinn - 11.07.1966, Blaðsíða 43

fengi varizt henni eða spyrnt
á móti. Það heíði hún heldur
alls ekki viijað.
2. KAFLI.
„.. .og málið veldur mér eng-
um eríiðleikum," skrifaði Lotta
i annað bréf sitt heim til Bro-
köping. „Mrs. Gardiner talar
svo hægt og settlega og Eileen
er indæl og skýrir allt fyrir mér.
Það er aðeins bílstjórinn sem
erfitt er að skilja, því að hann
tautar í barm sér. Og þegar ég
tala við Paul gleymi ég þvi satt
að segja að ég noti framandi
tungumál, það kemur alveg af
sjálfu sér...“
Hún gerði sér ekki grein fyr-
Ir að þessi .sjálfsagði skilning-
ur sagði meira um vaknandi ást
hennar en hún vildi láta uppi,
en foreldrarnir lásu bréfið mörg-
um sinnum og litu kvíðafull
hvort á annað.
Lotta fann til löngunnar hinn-
ar nýástföngnu stúlku eftir að
tala við einhvern um þann sem
tilfinningar hennar snerust um.
Hún óskaði þess að hún ætti
vildarvinkonu, sem hún gæti
skrifað til. En hún hafði ávallt
litið niður á þessa þörf stúlkna
á því að para sig saman og
skiptast á trúnaðarmálum. Nú
hlakkaði hún til miðvikudagsins
þegar hún myndi hitta Rigmor
á námskeiðinu. Ekki vegna þess
að hún hefði neinn áhuga á hinni
litlausu og feimnu Rigm'or held-
Ur aðeins fyrir að hún þarfnað-
}st áheyranda. Einhvers sem gæti
andvarpað af öfund og sagt:
i— Þú segir ekki satt...
Enn hafði Paul ekki minnst
á ást, en hann hafði sagt að
hann hefði aidrei kynnst neinni
stúlku eins og henni. Hans vegna
gat hún sætt sig við drambsemi
og yfirlæti móður hans. Já, hún
gat meira að segja stundum
kennt í brjósti um Mrs. Gardiner
þegar hún hugsaði til þess hve
iðrandi og full blygðunar hún
myndi verða er hún kæmist að
því að það var tilvonandi tengda-
dóttir hennar, sem henni fórst
svona skammarlega við. Enn
hafði Paul vissulega ekkert tal-
að um framtíð þeirra, en hann
var heldur ekki lögráða ennþá
og þau^. höfðu aðeins þekkzt I
tæpa viku. Þau höfðu tímann
fyrir sér...
Og Lotta reyndi ekki að drepa
tímann, heldur nota sér hann
með þakklátum huga. Starfið
varð henni ánægja þegar hún
leit á það sem æfingu í skyld-
um þeim, sem hún yrði einhvern
tíma að gegna. Þegar hún gift-
is Paul ætlaði hún að vera
búin að kynna sér allt það sem
húsmóðir í Englandi þurfti að
kunna.
Hún horfði á með ákefð, þegar
Eileen matreiddi uppáhaldsrétti
Pauls, og hamingja hennar átti
sér engin takmörk þegar faðir
hans sagði einu sinni: — Hún
er dugleg, sænska stúlkan. Hann
gerði þessa athugasemd við
matborðið, eins og hún væri
hvergi nærstödd, en henni fannst
það síður en svo óviðkunnanlegt.
Aðalatriðið var að hann hafði
hælt henni.
Á daginn sá hún Paul sjaldan.
Hann þuríti að umgangast vini
sína og hann hafði tennisleikinn
og golfleikinn og útreiðartúrana
og — svo hafði hann móður
sína. Oft sat Mrs. Gardiner við
hlið hans í litla sportbílnum og
þá var enginn vottur af drambi í
fari hennar. Þá ijómaði hún af
gleði og hreykni eins og ung
stúlka. Sambandið milli móður
og sonar var óvenjulega innilegt.
Góður sonur varð einnig góður
eiginmaður, það hafði Lotta les-
ið einhvers staðar. Hún dáðist
að þvi hvernig Paul gat tekið
hennar málstað án þess að and-
mæla móður sinnj. Hann hefði
átt að vera sendiheiVa svo sveigj-
anlegur og nærgætinn sem hann
var.
En hann ætlaði að verða mála-
flutningsmaður. Það sagði hann
henni einn morguninn, þegar
hann sat og lék á gitarinn sinn
og Lotta gekk um með rykþurrk-
unarkústinn, en móðir hans sat
inni I bókastofunni og skrifaði
bréf. Sennilega hafði aldrei verið
eins vel þurrkað af hinum gömlu
húsgögnum. Lotta strauk kúst-
inum blíðlega yfir sama stólbak-
ið hvað eftir annað en hann
brosti við henni og söng visur,
sem hún skildi ekkert i, nema
hvað þær fjölluðu um love og
kisses, en það var líka nóg.
Jafnvel i nærveru foreldranna
tókst honum að sýna henni
merki um ást sína. Þegar hún
bar íram kaffið eftir kvöidverð-
inn gat hann setið með Mahjong,
hinn kynhreina pekinghund fjöl-
skyldunnar, i fanginu og horft
á Lottu en lyft síðan hundin-
um upp til hennar og sagt: — Ég
held að hann þurfi að fara út.
Hundurinn bar henni blíðuatlot
hans.
Áður en hún sleppti hundin-
um út, hélt hún honum upp við
brennheitan vanga sinn og
strauk mjúkan feldinn sem fing-
ur hans höfðu snert. En á næsta
augnabliki fór hundui'inn að
urra. Eiginlega geðjaðist Lottu
alls ekki að honum. Hann var
eyðilagður af dekri og mislyndur
og silkislaufan um hálsinn á
honum gerði hann afkáralegan.
Hún óskaði þess að hann hefði
heldur verið köttur, en það var
ekki eins fínt að hafa kött. Og
Gardiner fjölskyldan var afar
nákvæm með það, hvað var fint
og hvað ekki.
— Ef ég ætti svona stórt hús
þá skyldi ég halda fjöldann allan
af stórveizlum, sagði Lotta við
Eileen. Hugsa sér að geta dúkað
borð fyrir fimmtíu manns án
þess að þurfa einu sinni að færa
til húsgögnin. Og í salnum er
prýðilegt dansgólf ef gólftepp-
ið er vafið upp.
— Veizlur eru ekki haldnar á
þessum tima árs, sagði Eileen,
en teppið geturðu fengið að
vefja upp strax á morgun því
þá á að bóna gólfið.
Eins og á stóð hirti Lotta ekki
um að benda á að hún væri ekki
ráðin sem hreingerningakona.
Hana sakaði ekki þótt hún þyrfti
að gegna hinum grófustu og
erfiðustu störfum. Hún var ung
og sterk og góiffægingin varð
HUNANGSGULT-DÖKKGRÆNT-GULTOKKUK
LJÓMAGULT
^ÍMflVÍTT
SptGfífNT

FALKINN
43