Fálkinn - 11.07.1966, Blaðsíða 41

því, hvað náungi okkar er — í
raun og veru? Meðan hann er
aðeins óp gegnum lokaðar dyr
— óp hungurs eða kvala — og
við sjáum hann ekki, þá vitum
við ekki, hver þessi jörð er,
né heldur hver við erum sjálf.
María A. Skagan.
• Hjúskapur
Framh. af bls. 25.
þess eign og að stundum geta
þær verið réttari.
Látið ekki á ykkur fá, þó
að þið og mennirnir ykkar
séu ekki alltaf sammála. Hjú-
skapur er félag, ekki samruni
persónuleika. Ein hamingju-
samasta kona sem ég þekki er
harðsnúin Repúblikani, en gift
manni sem sagði upp góðr'i
stöðu til að vinna fyrir Demó-
krataflokkinn. Hún segir: „Það
er ekkert vandamál. Ég giftist
karlmanni, en ekki pólitízkum
skoðunum.“ Og hann tekur
hlutunum með álíka mikilli ró.
Vertu ekki sífellt að klifa á
óafturkallanlegum mistökum.
Þau henda alla. Bezt er að
reyna að læra af þeim og
gleyma þeim síðan. Og það
verð ég að segja: Sumar kon-
ur virðast alls ekki geta þetta,
sérstaklega ef maðurinn þeirra
á í hlut.
Og það er svo margt sem þú
átt að gera, ekki síður en það
sem þú átt að láta vera. Þrosk-
aðu með þér hæfileikann til
að njóta sameiginlega, einnig
í smáu. Láttu hann njóta með
þér bókarinnar, serrt þú ert að
lesa, skrýtlunnar sem þú heyrð-
ir í gær, sólarlagsins og þess
sem hann litli kútur sagði
fyrr um daginn. Sameiginleg
geðvonzka getur líka verið
skemmtileg!
Líklega einfaldasta ráðið til
að geðjast eiginmanninum er
þetta: Reyndu að skemmta
honum og gera honum til
hæfis. Vill hann hafa þokka-
legt í kringum sig? Taktu til-
lit til þess. Unir hann sér vel
í vinahópi? Lærðu að skemmta
gestum hans. Vinnur hann
taugaslítandi starf? Gerðu þá
heimilið að rólegu afdrepi í há-
vaðasamri veröld. Vill hann
hafa þig hjá sér? Þakkaðu þá
guði og vertu til taks. Svona
tillitssemi sýnir ástina í verki
og það er ekki hægt að komast
hjá að þú fáir hana endur-
goldna.
„Að eiska og virða þangað
til dauðinn aðskilur okkur . . .“
Þetta er hið stórkostlega hlut-
verk konunnar og dragðu
mikilvægi þess aldrei í efa.
Þegar hjónabandsfleytan er
annarsvegar má segja að mað-
urinn sé aflvélin, en eiginkon-
an stýrið — og það er undir
stýrinu komið hvar skipið
ber að landi!
• Ung stúlka óskast
Framh. af bls. 34.
henni að mæla Lottu út eins og
hún væri höfðinu lægri.
— Þér hafið greinilega mis-
skilið stöðu yðar hér í húsinu,
sagði hún með járnkaldri rödd.
Hvað þér gerið eftir að þér haf-
ið þvegið upp eftir kvöldmatinn
kemur mér ekki við, en þegar
vinnan er fyrir hendi, verður
ekki um neinar skemmtanir að
ræða.
— Ég hef ekkert minnst á
skemmtanir...
— Gjörið svo vel að mótmæla
ekki, slíkt á ekki við. Þér getið
farið núna.
Lotta stóð þarna með hálf-
opinn munn, en hún virtist allt
annað en glefsgjörn. Það vant-
aði ekki mikið á að neðri vörin
byrjaði að titra.. En nærvera
Pauls neyddi hana til að halda
sér í skefjum. Hún gaut augun-
um snögglega í áttina til hans
— og þá skeði hið ótrúlega: Það
var ekki nóg með að hann brosti
til hennar heldur depiaði hann til
hennar öðru auganu. Það var
ekki daðurslegt augnatillit, held-
ur merki um samúð og skilning.
Augu hans sögðu: Kærðu þig
kollótta um mömmu, ef þú bara
tekur hana eins og hún er, þá
ættum við að geta haft það
skemmtilegt saman. Já, það var
hughreysting og loforð, og þegar
Lotta bar fram kvöldverðinn
sýndi hann að loforðið var ekki
innantómt.
Án þess að líta á hana fékk
hann sér sneið af lambasteikinni
og sagði við móður sína: Það
er dásamlegt að vera kominn
aftur heim. Það er enginn staður
á jarðriki eins fallegur og gömlu
fallegu garðsvalirnar okkar. Hér
heyrist ekki í neinum bílum, að-
eins fuglasöngur...
Mrs. Gardiner iagði hendi
sína yfir hönd háns. — Elsku
drengurinn minn, sagði hún hlý-
lega. Það gleður mig að þú
kannt enn að meta gamla heim-
ilið þitt. Ég vildi aðeins að hann
faðir þinn hefði það í jafnmikl-
um metum.
Mr. Gardiner var kominn aftur
úr ferðalagi sinu, en Lotta hafði
varla séð hann. Hann kom og
fór og lá ailtaf jafnmikið á. Enn
hafði hann ekki borðað eina ein-
ustu máltíð heima hjá sér að
undanteknum morgunverðinum,
sem hann snæddi í herbergi sínu
eins og kona hans. Lotta hafði
borið inn bakkann, vakið hann
með því að bjóða hæversklega
góðan dag, og sótti siðan bakk-
ann aftur, þegar húsbóndinn var
horfinn til skrifstofu sinnar.
— Ef pabbi væri heimakærari,
þá myndi hann ekki hafa efni
á að halda slíkt heimili sem
þetta, benti Paul á og á meðan
móðir hans fékk sér af steikinni,
leit hann beint framan í Lottu
og bætti við: — En þvi miður
lætur þú mig alltaf sitja einan
á svölunum, mamma litla. Þú
hugsar meira um fegrunarsvefn
þinn en næturgalana ... og þeir
byrja ekki að syngja fyrr en um
tíu leytið.
Lotta tók dansspor niður stig-
ann. Klukkan tíu á svölunum,
hugsaði hún, lagði frá sér tómt
steikarfatið og vafði sjálfa sig
örmum til þess að rifja upp fyrir
sér hvernig það væri að vera
föðmuð.
— Segðu mér eitthvað um
Paul, bað hún meðan Eileen
lagði fram eftirréttinn.
Ekkert var Eileen betur að
skapi. Hún elskaði drenginn, sem
hún hafði séð vaxa úr grasi og
ávallt hafði getað vafið henni
um litlafingur sinn. Brún augu
hans voru nákvæmlega eins og
flauel, sagði hún, og hann var
svo brjóstgóður að hann gat
grátið yfir vængbrotnum fugli.
öll dýr og öll smábörn hændust
að honum.
— Og stúikur? Skaut Lotta
inn L
— Stúlkurnar elnmg, ja, &V-
ar, hann er hi’eint og beint ómót-
stæðilegur. Jafnvel meðan hann
gekk í kjól var hann sannkall-
aður herramaður. Hann var van-
ur að koma og setjast í kjöltu
mína og betla um sætindi. Frúin
var hrædd um tennur hans, en
hjá mér var alltaf eitthvað góm-
sætt að fá. Já, það var þegar ég
bjó uppi í herbei’ginu, sem þú
hefur núna. Enn í dag get ég
heyrt tiplandi fótatak hans í
stiganum.
Lotta varð alvarlega hneyksl-
uð á sínum eigin hugsunum, er
hún heyi'ði í anda fótatak Pauls
í stiganum upp að herbergi sínu.
Og þó, hugsáði hún og hnykkti
óafvitandi til höfðinu. Ef mað-
ur var ástfanginn af einhverj-
um, var þá nokkuð eðlilegra en
slíkar hugsanir? Þótt hún væri
auðvitað enn ekki orðin ástfang-
in af Paul. Hún þekkti hann
varla neitt. En í kvöld ætlaði
hún að kynnast honum. Klukkan
tíu á svölunum, þegar Eileen
væri farin heim og frúin sofnuð
sinum þyrnirósarsvefni og næt-
urgalarnir byrjaðir að syngja.
Það var meira að segja tungl-
skin og Lottu fannst hún vera
eins og kvenhetjan í einhverri
rómantízkri kvikmynd, þegar
hún smeygði sér út um eld-
húsdyrnar. Gripin skyndilegri
feimni gekk hún niður í skrúð-
garðinn í stað þess að fara upp
á svalirnar. Hversu vingjarnleg-
ur sem hann virtist þá væri ekki
vitui’legt af henni að hlaupa eftir
minnstu bendingu frá honum,
hugsaði hún og vildi breyta
feimni sinni i heilbrigða skyn-
semi. En dynjandi hjartsláttur-
inn átti ekkert skylt við heil-
brigða skynsemi.
Ef hann blístrar, þá kem ég
ekki, hugsaði hún og vissi að
hún myndi koma samt. En hann
blístraði ekki. Hann hafði kom-
ið auga á ljósan kjól hennar
milli vel hirtra skrautrunnanna
og allt í einu stóð hann fyrir
framan hana og sagði með vel
leikinni undrun: — Gazt þú ekki
heldur sofið? En sú heppni að
ég skyldi koma auga á þig.
Alveg síðan ég sá þig í morgun
hefur mig langað til að kynnast
■þér. Segðu mér eitthvað um
sjálfa þig ... Hver ertu?
Aldrei hafði Lotta, með sín
nítján ár, hitt svo kurteisan og
nærgætinn ungan mann. St.nsk-
ur piltur myndi hafa tekið um
herðar henni og sagt umbúða-
laust: — Jæja, þú komst þá ...
En Paul gekk aðeins við hlið
hennar og lét hana ræða um
sjálfa sig og þegar hún hafði
lokið máli sínu, sagði hann: —
Mamrna hagaði sér illa við þig
í dag, en ég vildi ekki veita þér
lið. Ég vildi að þú yrðir kyrr
heima í kvöld, svo ég gæti séð
þig aftur. Mamma virðist nokk-
uð snúin stundum, en hún mein-
ar ekkert illt með því. Hún er
alin upp á gamaldags vísu ...
FALKINN
41