Fálkinn - 11.07.1966, Blaðsíða 45

GERVITENNUR?
Á sama hátt og milljónir manna um allan
heim, sem hafa gervitennur, gefst yður nú
kostur á meiri þœgindum, meira sjálfsör-
yggi og meiri ánœgju við matborðið vegna
þess að gervitennurnar bíta betur. Aðeins
smáskammtur af Corega-dufti í gómana og
þér mœtið önnum dagsins með öryggi og
sjálfstrausti.
Yður er nú unnt að tyggja jafnvel „erfiðan"
mat, drekka reglulega heita drykki, brosa,
tala og gera að gamni yðar við hvern sem
er, án þess að þurfa að hugsa um gervitenn-
ur yðar.
Biðjið lyfjaverzlun yðar um Corega strax.
COREGA
Denture Fixative Powder pharmaco Inc, P. O. Box 1077
Reykjavík, Iceland.
henni með ískulda. Og auk þess
mun ég þurfa yðar við aiit kvöld-
ið.
Paul bjargaði málinu við með
því að segja við hina fögru móð-
ursystur sína: — Það er fallegt
á kvöldin hérna úti á svölunum.
Lotta skildi boðin og sagði ekki
meira. En hún var mjög rjóð í
kinnum og augu hennar voru
dökk af bræði á meðan hún tók
fram af borðinu og bar inn
ábætinn.
Venjulega var ékki borið fram
vin með ábætinum, en nú hafði
Eiieen tekið tappann úr rykfall-
inni portvínsflösku, sem Lotta
var send með upp. Konurnai
fóru inn í setustofuna til að
drekka kaffi en karlmennirnir
urðu eftir við matborðið. Lotta
var í þann veginn að helli í
glösin þegar síminn hringdi og
Eileen tilkynnti að einhver vildi
taia við Paul.
John sat einn eftir við hið
stóra matborð; hann rétti Lottu
tómt glas sitt um leið og hann
sagði brosandi: — Þá erum við
loksins ein. Setjist hér hjá mér
og segið mér eitthvað um yður
sjálfa. Mér var sagt að þér vær-
uð frá Svíþjóð. Ég hef alltaf haft
áhuga á því landi.
— Ég heid ekki að það eigi
við að ég setjist hérna, sagði
Lotta og skaut augunum til dyra.
Hann hló eins og hún hefði
sagt eitthvað bráðfyndið. — Yður
hlýtur að líða bölvanlega hérna.
Ég gat ekki varizt því að heyra
hljóðið í hinni ágætu húsfreyju
okkar. 1 rauninni er það regin-
hneyksli hvernig farið er með
margar af þessum útlendu au
pair stúlkum. Ég hef lengi ætlað
mér að skrifa grein um það. Ég
myndi gjarnan vilja eiga viðtal
við yður...
— Þakka yður fyrir, en þá
hafið þér snúið yður til rangrar
manneskju sagði Lotta í flýti.
Ég hef alls ekki undan neinu
að kvarta, þvert á móti.
Hún hugsaði með hryllingi til
þess hvað Paul myndi segja, ef
hún léti hafa eitthvað óviður-
kvæmilegt eftir sér um hina
eiskuðu móður hans. Enda þótt
ekki væri búið að taka hana inn
i fjölskylduna ennþá, þá yrði
þess ef til vill ekki langt að biða.
Og það var ekki hægt að tala
illa um sina nánustu, hversu
mjög sem manni sinnaðist við
þá.
— Það leyfi ég mér að efast
um, sagði John hægt og leit
rannsóknaraugum á hana. Þegar
hún svaraði ekki, bætti hann við:
— Ef yður snýst hugur, getið
þér leitað mig uppi.
Hann dró nafnspjald upp úr
vasa sinum og hún tók við þvi
og las: John H. Hewitt, Morning
Express, London. Helzt af öllu
hefði hún viljað rífa spjaldið í
tætlur til að sýna honum hve
iítinn áhuga hún hefði fyrir hon-
um og viðtölum hans en hann
var þó gestur í húsinu og greini-
lega verðandi mágur Mrs. Gardi-
ner. Þess vegna stakk hún
spjaldinu i vasánn á litlu svunt-
unni — sem ætluð var fyrir þjór-
fé haíði Eileen sagt — pg ætlaði
að draga sig í hlé.
— Þér fáið auðvitáð greiðslu
fyrir viðtalið, heyrði hún glað-
lega rödd John H Hewitt segja
að baki sér.
Lotta sneri sér snarlega við;
hún gleymdi allri glæsimennsk-
unni í kringum sig, lagði hend-
ur á mjaðmir og sagði æst: —
Mér skuluð þér ekki reyna að
múta til þess að Ijá yður efni
í hneykslisgreinar. Ef ég þarfn-
aðist hjálpar mynduð þér verða
sá síðasti sem ég sneri mér til.
Ef ég þarf á peningum að halda,
get ég unnið fyrir þeim.
— Sei, sei, það vantar ekki
dugnaðinn í stúlkuna, sagði hann
með drafandi hæðnisrómi.
— Nei, finnst þér það? Það
var rödd Pauls sem heyrðist úr
dyragættinni. Hann brosti ofur-
lítið til Lottu um ieið og hann
fór framhjá henni til sætis síns.
Hann gat ekki hafa heyrt
móðgandi raddblæ gestsins,
hugsaði Lotta á meðan hún hellti
í glasið hjá honum. Þá hefði
hann orðið bálreiður. Hann
myndi hafa tekið málstað hennar
og fleygt þessum blaðasnáp á
dyr. En Paul var sjálfur svo göf-
ugur og góður. Hann gat vitan-
lega ekki grunað að gestur á
hans eigin heimili.væri að reyna
að ginna. hana til að tala illa
um fjölskyldu hans.
Hún var í uppnámi þegar hún
sneri aftur til eldhússins þar
sem Eileen beið forvitin og
spurði hana út úr um John. Þetta
var greinilega í fyrsta skipti,
sem hann var gestur í húsinu.
— Heldurðu að þau séu að draga
sig saman, hann og Miss Patri-
cia? Hvernig er hann? Lítur
hann vel út? Virtist hann ást-
fanginn i henni?
Lotta varð að hugsa sig um
til þess að geta lýst útliti hans.
Grá, skarpskygn augun voru svo
áberandi í andliti hans að drætt-
irnir virtust ekki skipta máli.
— Hann var langur og mjór,
sagði hún. Nema breiður um
herðarnar. Hann er blaðamaður,
en hann ieit samt ekki út fyrir
að vera skrifstofuþræll, heldur
þvert á móti, skilurðu hvað ég
á við? Og svo var hann rauð-
hærður.
— Hamingjan hjálpi okkur,
hann er þó aldrei íri? spurði
Eilenn af slíkii einlægni að
Lotta gat ekki gert að sér að
reka upp hlátur.
— f hátterni minnti hann
meira á Ameríkumann, sagði
hún og hún gat einmitt vel hugs-
að sér John H. Hewitt sitja með
fæturna upp á skrifborðinu og
hattinn á höfðinu, eins og blaða-
menn gerðu í amerískum mynd-
um.
— Þá vona ég sannarlega að
ekki verði hjón úr þeim, sagði
Eileen kvíðin.
Það vonaði Lotta einnig. Hún
myndi eiga i nógum brösum við
hina nýfengnu fjölskyldu sina
þótt hann færi ekki að giftast
inn í hana líka. Það gæti svo
sem verið nógu skemmtilegt að
sitja sem jafningi hans við mat-
borðið. Þá yrði komið að henni
að setja upp þennan glaðklakka-
lega illkvittnissvip. Hún myndi
aldrei þurfa að minna hann á
þessa ómerkilegu tilraun hans
í dag, en hún myndi helöur
aldrei ieyfa honum að gleyma
henni.
— En hvað það er nú annars
sp"nnandi að iifa, sagði hún vfir
uppþvottinum og gleymdi því
gjörsamlega að hún hafði þegar
verið tvær vikur í Englandi án
þess að hafa svo mikið sem látið
innrita sig á námskeiðið, sem
átti að veita henni aukin rétt-
indi og þar með launahækkun
þegar hún kæmi aftur heim til
Broköping.
Broköping virtist henni eins
fjarlægt og það væri í öðrum
heimi. Þegar hún færi þangað
aftur yrði það aðeins stutt heim-
sókn, meðan foreldrar hennar
undirbjuggu brúðkaupið. Hún
velti því fyrir sér með kviða
hvort gamli presturinn þeirra
myndi kunna nóg í ensku til
þess sð þýða vígsluorðin.
Alvariegri áhyggjur hafði
Lotta pkki og enn hafði hún
enga buamynd um þá erfiðleika
sem biðu hennar í þessu nýja
FÁLKINN
45