Fálkinn - 11.07.1966, Blaðsíða 40

HVERNIG ER HREINLÆTI HÁTTAÐ
Á VINNUSTAÐ
YÐAR?
VINNUVEITENDUR!
Handklæði notuð af mörgum eru hættuleg og hæfa ekkl
nútíma hreinlætiskröfum.
Stuðlið að færri veikindadögum starfsfólks yðar og not-
ið pappírshandþurrkur; þær eru ótrúlega ODÝRAR og
bÆGILEfiAR í notkun.
hjá mér í fríum. Ég get keypt
hvað sem mig langar í, en ég
á allt til alls og girnist ekkert
fleira. Ég bragða ekki áfengi
af neinu tagi, ég nenni ekki
að iðka íþróttir, ég hef lítinn
áhuga á bókmenntum og vís-
indum, les ekki annað en blöð
og timarit. Ég er letiblóð, það
skal ég játa. Ég á fáar vinkon-
ur, því að mér geðjast yfirleitt
ekki vel að kvenfólki. Ég er
orðin lífsleið aðeins tuttugu og
sex ára gömul. Og mér fannst
tilhugsunin ógnarleg að eiga
fyrir höndum að láta mér leið-
ast það sem eftir væri ævinn-
ar. Aðalvandamálið var, að ég
hafði þegar upplifað allt —
giftingar, börn, ástir, ferðalög,
skemmtanir, samkvæmislíf o.
s. frv. Allt nema vinnu. En
hvaða starf átti ég að velja?
Kannski væri gaman að gerast
blaðamaður, t. d. við Harper’s
eða Vogue, kannski að vinna
við sjónvarpið. Þegar ég var
að hugleiða þetta bauð Dino
De LatTrentiis mér hlutverk í
kvikmynd, óg ég sagði: því
ekki það? Nógu gaman að
reyna sig við leiklistina, það
er ágætt starf að vera kvik-
myndaleikkona, og þetta er
prýðisfólk sem starfar við kvik-
myndefe S, gáfað og skemmti-
legt '•
Hún lærn iramsögn og leik-
tækni hjá Nonu Medici, en hún
veit ekki enn um hvað fyrsta
kvikmyndin hennar á að fjalla.
Titillinn er Matchless, það er
gamanleikur úr nútímalífinu
og búningarnir stórkostlegir,
en handritinu er ekki að fullu
lokið ennþá.
VERÐTJR hún fræg stjarna
eða öllum til vonbrigða
eins og fyrirrennari hennar,
Soraya? Reynslukvikmyndin
tókst með afbrigðum vel, og
leikstjórinn, Alberto Lattuada,
er vongóður. „Hún er ung og
töfrandi," segir hann, „lifandi,
hlý og geðþekk. Það er auð-
velt að vinna með henni, og
ég held, að hún hafa mikla
möguleika. En aðeins reynslan
getur sýnt hvort hún verður
bara umtöluð dægurfluga í
kvikmyndaheiminum eða raun-
veruleg stjarna.“ ★ ★
• Þjáning
Framh. af bls. 17.
þegar ópin bergmáluðu enn,
andvarpaði vökukonan:
„Það er veslingurinn hann
Grímur að láta vita af sér —
verst, að ég skuli ekki hafa
tíma til að sinna honum meira.
Hann má ekki fá sprautuna
fyrr en eftir klukkutíma." Og
hún hraðaði sér sem hún mátti
hljóp við fót til að geta lokið
sem fyrst því, sem hún enn
átti ógert.
Vormorgun einn í maí mán-
uði síðar, þegar hvít ský liðu
hljóðlega um bláa himinhvelf-
inguna, kom litla útlenda hjúkr-
unarkonan inn til okkar, ó-
venju fjarhuga, líkt og eitthvað
óvænt hefði lokizt upp fyrir
henni og skilið þó eftir spurn.
„Það hefur ekkert heyrzt í
Grími í morgun,“ sagði ein-
hver.
„Grímur er dáinn,“ sagði
hjúkrunarkonan. „Loksins er
hann dáinn. Ég var með fröken
K. að þvo líkið í morgun.“
Allir þögðu. LOKSINS.
„Það var merkilegt, svo
merkilegt,“ sagði litla hjúkr-
unarkonan og var enn utan við
sig.
„Hvað er merkilegt,“ spurð-
um við í kór.
„Hann Grímur, hann var
svo fallegur, þegar hann var
dáinn — engin gretta allt farið
— alveg sléttur eins og ungur
maður. Skrýtið — mikið skrýt-
ið.“ Og hún fór að búa um á
öðrum stofum.
Já, þannig var það — loks-
ins dó Grímur Grímsson. En
það lifir enn þetta nístandi
óp, sem tíminn hefur enn ekki
máð mér úr minni. Osýnilegt
— orðvana er það ein af þeim
réttmætu kröfum lífsins um
líkn og bræðralag, sem ætti að
valda hverju sönnu skáldi dá-
lítilli andlegri þjáningu og vera
stjórnendum þjóða og vísinda-
mönnum ærin hvatning til að
vinna af alefli að því að eyða
óbærilegum, líkamlegum þján-
ingum. Geimvísindamenn kom-
ast vafalaust brátt að enn ná-
kvæmari niðurstöðu um það,
hvað tunglið er, bæði efnislega
og stjarnfræðilega séð, og bak-
hlið þess verður víst hverju
skólabarni kunn af myndum og
kortum innan tíðar.
En hvenær komumst við að
SERVA-MATIC
STEINER COMPANY
^VPPÍRSVÖRUR‘%
SKÚLAGÖTU 32. — SÍMI 21530.
FALKINN