Fálkinn - 11.07.1966, Blaðsíða 47

Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIÐJAM H.F.
Skúlagötu 57 — Sími 23200.
r\ /1/^mt^s ii—Ti
SKARTGRIPIR
U WUX^/U^/ U^Li^
tpúlolunaphrlngar
HVERFISGÖTL 16
SÍMI 2-1355
ULRICH FALKNER gullsm
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆD
og dreií um herbergið, hárburst-
inn hennar var óhreinn og svo
hafði hún aðeins einn stól.
— Ég fer varla út fyrir dyr á
daginn, kaus hún heldur að
segja. Það er svo dásamlegt að
anda að sér fersku lofti, jafn-
vel þótt það sé nokkuð svalt.
— Nú veit ég ... Bíddu hérna,
ég kem strax aftur, sagði hann
og hvarf inn í húsið en kom að
vörmu spori aftur með stóra
ábreiðu.
Hann breiddi úr henni á litla
körfusófann og þegar hún hafði
sezt við hlið hans, sveipaði hann
ábreiðunni um þau bæði, frá
tám og upp að höku.
— Þetta er alveg eins og að
sofa saman í svefnpoka, sagði
Lotta og hló lágt í faðmi hans.
— Hefur þú gert það með
nokkrum?
Rödd hans varð æst og það
gladdi hana vegna þess að hún
túlkaði það sem afbrýði. — Ertu
alveg frá þér, sagði hún.
— Ég las einu sinni um fólk,
sem svaf saman í svefnpoka ...
það var í bók sem síðan var
kvikmynduð, ég man ekki hvað
hún heitir... það var bráð-
skemmtilegt. Þau höfðu ekki
nóg rúm til að láta vel hvert
að öðru svo þau létu bara líkam-
ana falla saman... svona ...
Hann sneri henni að sér til
þess að sýna henni hvað hann
ætti við, en sófinn var of mjór
og í ábreiðunni var ekki sama
aðhald og svefnpoka. Þau lentu
á gólfinu bæði og ástríðurnar
enduðu i hlátri.
Enn hafði Paul ekkert sagt um
framtíðina, en Lotta var þegar
hætt að hugsa um brúðkaupið
og lét sig dreyma um hveiti-
brauðsdagana. Þau myndu alls
ekki fara til Parisar né neitt
annað svo útþvælt, þau myndu
liggja í tjaldi og sofa saman í
svefnpoka. Tilhugsunin féll
henni mjög vel i geð.
Upp frá þessu kvöldi, þegar
Paul hafði hreinskilnislega játað
henni ást sína, fannst henni hún
svo gott sem trúlofuð honum.
Að þau urðu að halda ást sinni
leyndri, gerði aðeins aðstæðurn-
ar rómantízkari og meira spenn-
andi. Það lá bjarmi af æsku-
þrótti og áræðni um grannan
líkama Lottu þegar hún lá á
hnjánum og skúraði gólf, eða
stóð í biðröðum í mjólkurbúð-
inni. „Þið vitið ekki neitt, en
bíðið þið bara,“ sögðu tindrandi
augun og brosandi varirnar.
1 handtösku hennar lá nafn-
spjaldið geymt og gleymt, sem
John hafði fengið henni. Öðru
hvoru kom hún auga á það,
þegar hún leitaði að peningum
eða vasaklút. Hún hafði ákveð-
ið með sjálfri sér, að hringja
til hans, þegar þar að kæmi.
Hláturinn sauð í henni er hún
imyndaði sér raddhreim hans,
blandaðan sigurhrósi og með-
aumkun. — Mér datt i hug að
þér mynduð láta frá yður
heyra... ég varð þess var, hve
andstyggileg þau voru við yður,
myndi hann segja, og hún ætlaði
að svara: — Þér misskiljið mig
alveg, herra Hewitt. Ég hringdi
ekki til að selja viðtal. Það er
trúlofunartilkynning, sem um er
að ræða. En þér sjáið ef til vill
ekki um auglýsingarnar?
Er hún ímyndaði sér hve
sneyptur hann myndi verða,
Er hún ímyndaði sér hve
sneyptur hann myndi verða,
geðjaðist henni nærri vel að
honum. Hann hafði ef til vill
viljað henni vel, enda þótt hann
kæmist klaufalega að orði. Að
minnsta kosti gladdist hún yfir
því hans vegna, að auðsjáanlega
myndu ekki verða nein hjón úr
honum og Patriciu, eins og
Eileen sagði.
Patricia Morris hafði dvalið
heilan dag hjá systur sinni og
þar sem hún krafðist stöðugrar
þjónustu, hafði Lotta ekki getað
varist því að heyra eitt og ann-
að, sem hún síðan gat frætt
Eileen um i eldhúsinu.
— Nei, hún hefur engan trú-
lofunarhring, tilkynnti Lotta.
— Jú, hún hefur nefnt John
nokkrum sinnum, en ekki oftar
en hún nefndi Thomas og David
og Mortimer ... reyndar havða
nafn sem er. Hún virðist safna
karlmönnum. Og þessa stund-
ina virðist hún miður sín af
hræðslu við einhverja frumsýn-
ingu, hvenær sem hún á nú að
verða. Er hún fræg?
— Nei, en það vill hún víst
verða, sagði Eileen áhyggjufull.
— Ef hún aðeins vildi gifta sig
og festa ráð sitt og losna við
þessar leikhúsgrillur. En hún
hefur alltaf viljað vera meiri en
aðrir. Ég sá hana hérna fyrst
þegar hún var skólatelpa. Hún
var aðeins níu ára, þegar frúin
gifti sig. Hún var þá þegar kát
og fjörleg, en erfið í umgengni.
einu sinni sló hún Paul, vegna
þess að honum hafði orðið á að
setja blett í kjólinn hennar. Hann
var svo lítill og skildi ekki neitt.
Það hef ég aldrei getað fyrir-
gefið henni.
Paul hafði aftur á móti gleymt
og fyrirgefið. Hann var mjög
hrifinn af hinni fögru frænku
sinni. Þegar Lotta sá þau saman
fannst henni hún utangátta á
þann hátt sem gerði hana óró-
lega. Það dugði ekkert þótt hún
gerði sig háleita og teldi sjálfri
sér trú um að enginn væri öðrum
meiri. Hún fann til minnimáttar-
kenndar þegar þau ræddu um
fólk sem hún þekkti og notuðu
orð, sem hún ekki skildi.
— Það gæti verið gaman að
kynnast vinum þínum, sagði hún
við Paul á eftir, og óskaði þess
að hann vildi taka hana með
sér út einhvern tíma í stað þess
að hitta hana aðeins á laun,
meðan fjölskyldan svaf.
— Þeir eru ekki þess virði
að eyða tímanum í þá, sagði
hann. Þeir allir nákvæmlega
eins, þröngsýnir, leiðinlegir upp-
skafningar. Þennan tima sem við
Framh. á bls. 49.

ENDURNÝJUM
SÆNGUR OG KODDA
FLJÓT AFGREIÐSLA
HÖFUM EINNIG
GÆSADÚN OG
DRALON SÆNGUR.
Póstsendum
um land allt.
DÚN-
OG FIÐUR-
HREINSUNIN
VATNSSTÍG 3
(örfá skref
frá Laugavegi)
Sími 18740.
PANTIÐ STIMPLANA HJÁ
FÉLAGSPRENTSMIÐJUNNIHE
SPlTALASTlG 10 V.ÚÐINST0RG
SÍMÍ 11640
FALKINN
47