Fálkinn - 11.07.1966, Blaðsíða 23

M
Þegar Emma leit niður á and-
litið á koddanum var auðséð að
hún þorði ekki að treysta rödd
'sinni. En hún huldi starandi aug-
un með annarri hendi sinni, blíð-
lega, eins og hún væri að segja
andvaka barni að tími væri til
kominn að sofna.
Milly lokaði hurðinni á eftir
Emmu og fór aftur að rúminu.
Herbergið virtist dimmra eftir
að Emma var farin, dimmra og
hljóðara. Jafnvel stærra. Er ég
að ganga af göflunum, hugsaði
Milly. Ég er svei mér að verða
skemmtileg. Sakna Emmu,
hugsa um Emmu eins og ein-
hvern bjargvætt. Þetta var okk-
ur sagt í skólanum. Þetta sögðu
þeir okkur að myndi gerast fyrr
eða síðar. Þeir sögðu að ein-
hverja nóttina myndum við
verða fyrir þvi, á sjúkradeild-
um eða á heimilum, að okkur
fyndist einhver vera að horfa á
okkur. Ekki sjúklingur, einhver
annar. Þeir sögðu að þetta væri
eðlilegt og að við skyldum ekki
óttast. Þetta sögðu þeir. En
sumar eldri hjúkrunarkonurnar,
gamlir stríðsjálkar, sem höíðu
séð allt, þær sögðu að þetta væri
dauðinn að horfa á mann. Hann
biði eftir því að maður sneri sér
undan ... Hún sneri sér hægt
við, skimaði út i hvert horn á
herberginu og hlustaði. Það sem
hún sá var íburður og öryggi,
það sem hún heyrði var þögnin.
Hún laut yfir rúmið. „Látið
aldrei sjúklinginn verða þess
varan að þér séuð taugaóstyrk,"
sögðu þeir. Þeir gátu trútt um
talað.
Hún brosti. „Nú er kominn
timi fyrir kvöldsopann," sagði
hún, „og kannski drekk ég með
þér.“ Hún tók lyfjaglasið og
teygði sig eftir hitaflöskunni.
„Ég ætla að ná í glas á bað-
herberginu fyrir sjálfa mig. Ég
gæti sannarlega haft gott af svo-
litlum mjólkursopa. Ég er stað-
uppgefin; það var of mikill
gestagangur i dag.“ Hún brosti
LEIKIÐ
FJÓR-
HEINIT
stöðugt. „Að líkindum liður þér
enn verr en mér — þú getur
ekki sagt fólki að halda sér
saman en það get ég.“
Hún vissi að Mrs. Manson
horfði á hendur hennar meðan
þær tóku thppann úr flöskunni
og helltu í bollann. Hún lagði
frá sér flöskuna, hristi eina
töflu úr glasinu í lófa sinn, og
talaði án afláts. „Ef sólskin verð-
ur á morgun, þá ætla ég að aka
þér út á svefnsvalirnar. Á morg-
un er sunnudagur eins og þú
manst og George gamli verður
heima allan daginn. Kannski
hangir hann í glugganum hjá
sér með bundið um andlitið eins
og Ljónið með tannpínuna. Hann
segist hafa tannpinu. Jæja, við
gerum gys að honum og látum
hann ekki vita af þvi... Svona
Opnaðu nú munninn.“
Mrs. Manson neitaði. Það var
meira en uppreisn. Hún herpti
varirnar svo þær urðu eins og
beint, hvasst strik, og augun
leiftruðu. Vöðvarnir í hálsi henn-
ar voru eins og strengdir kaðl-
ar.
Milly starði og hélt á mjólk-
inni i skjálfandi hendi. Hún
glennti upp augun af fögnuði.
Hálsvöðvar Mrs. Manson voru
það fegursta sem hún hafði
nokkurn tima séð. Þeir voru
styrkir, lifandi og undir stjórn.
í fyrsta skipti.
Hún var yfirkomin. „Nei, vilj-
ið þið nú bara líta á! Þú ættir
að sjá sjálfa þig! Þú ert samt
slæm stelpa, og þú skalt ekki
halda að ég sé ekki reið við þig,
því það er ég, en ég held svo
sannarlega að þú sért að koma
til! Heyrirðu það? Þér er að
batna! Þú gazt ekki gert þig svo
grimma á svipinn fyrir viku
síðan. Þú gazt ekki einu sinni
gert það í morgun. Ég er himin-
lifandi!“
En hún fékk ekkert svarbros.
Og það hefði hún helzt af öllu
viljað fá. Svörun. Eitthvað sem
gæfi til kynna samvinnu og við-
tökuhæfni og skæri úr um heil-
brigði heilans.
„Mrs. Manson, brostu. Brostu,
aðeins einu sinni og þá skulum
við láta kvöldsopann eiga sig.“
Kvölin í augunum, sem horfð-
ust á við hana, var nærri því
rneira en hún gæti afborið. Mrs.
Manson var að reyna að brosa,
en hún hefði eins vel getað reynt
að hlaupa.
Milly sagði: „Jæja þá, jæja
þá, vina. Hugsum ekki meira
um það.“
Hún velti töflunni í holum lóf-
anum; þetta var hylki og rann
létt og liðlega. Hvað á ég nú
að taka til bragðs? Ég get ekki
neytt hana — ekki meðan hún
er svona á svipinn. En ég verð
að reyna að gera henni skiljan-
legt að ég sé á hennar bandi, að
það sem ég bið hana að gera sé
hið rétta. Ég verð að komast
að því hvað olli þessari skelfingu
hennar. Hún getur ekki verið
svona í alla nótt. Það get ég
ekki heldur. Ef ég reyni mjólk-
ina aftur; ef ég reyni að fá
hana til að drekka mjólkina ...
Upphátt sagði hún: „Mrs.
Manson, gerðu svo vel að drekka
mjólkina. Ég skal ekki nauða
frekar á þér með töfluna. Ég
veit að þér er illa við hana enda
þótt þú hafir gott af henni. En
drekktu mjólkina. Þetta er at-
vinna mín, Mrs. Manson, og ég
þarfnast hennar. Doktor Bab-
eock kynni að senda mig burt
ef hann yrði þess vísari að ég
gæti ekki — gæti ekki talið um
fyrir þér. Og ég vil ekki fara
burt. Gerðu það, Mrs. Manson,
min vegna, að drekka ofurlitla
mjólk."
Augu Mrs. Manson fylltust af
tárum. Þau söfnuðust hægt og
loddu við augnhár hennar. Það
var ekki fyrr en þau voru orðin
of mörg, sem þau byrjuðu að
hrynja.
Milly lagði mjólkina frá sér
á borðið og stakk töflunni aftur
í glasið. „Mig langar til að hjálpa
þér,“ sagði hún vansæl, „en ég
er ráðalaus sjálf. Ég get ekki
fundið neina leið. Geturðu ekki
gefið mér einhvers konar merki?
Geturðu ekki horft á eitthvað í
herberginu, sem gæti komið mér
á sporið?"
Vonin ljómaði í augum Mrs.
Manson. Þetta augnaráð gat
jafnvel barn skilið.
„Svona, já,“ sagði Milly glöð.
„Þarna sérðu. Við erum ekki
svo vitlausar, við stöndum okk-
ur. Nú ráðum við bót á þessu,
er það ekki? Er það eitthvað í
herberginu, sem þú ert hrædd
við, eitthvað sem ég veit ekki
um?“
Augun mættu augum henn-
ar og héldu þeim föstum, eins
og hendi sem rétt væri fram til
að grípa um aðra hendi. Þau
leiddu hana að náttborðinu. Á
borðinu var ekkert nema mjólk-
urflaskan, bollinn, sem mjólkin
var að kólna í og lyfjaglasið. Og
tveir línvasaklútar, snyrtilega
samanbrotnir. Sömu hlutirnir og
voru þar á hverju kvöldi.
Það gátu ekki verið vasaklút-
arnir. Þá átti hún sjálf og þeir
voru merktir með upphafsstöf-
um hennar N. M. í litlum blóm-
sveig. Það var ekkert skelfilegt
við vasaklút. Hún hristi úr þeim.
Þeir voru hreinir, tómir, ilmandi.
Hún snart aðra tárvotu kinnina
og horfði aftur á borðið, fylgdi
bendingu augnaráðsins, sem
beint var að sérstökum stað.
Töflurnar?
„Þú getur ekki verið hrædd við
þessar töflur, Mrs. Manson. Þú
hefur tekið þær á hverju einasta
kvöldi. Þetta eru sömu töflurn-
ar; við höfum ekki skipt um.“
Hún velti glasinu milli fingra
sér. „Sjáðu. Somi lyfsalinn og
allt. Fjórar litlar töflur - fyrir
fjórar nætur í viðbót... Nei, nú
dámar mér ekki! Þarna hitti ég
á það, var það ekki?“
Augnaráðið var breytt; það
var fullt af ákefð, óþoli, hryll-
ingi. Það kom nærri í stað orða.
Það aðvaraði, bað og grátbændi.
Mrs. Manson hafði verið í djúpi
örvilnunar en nú var hún að
koma aftur á yfirborðið.
Allt í einu orðin hrædd við
lyfið, hugsaði Milly furðulostin.
Ég skal kippa því i lag undir
eins. Hún náði í handtösku sína
og lét lyfjaglasið í hana, og hélt
þannig á töskunni að Mrs. Man-
son gat séð hverja hreyfingu
„Sjáðu," sagði hún. „Þetta er
jafngott og að ég hafi fleygt
því. Og á morgun segi ég Bab-
cock að þér sé álíka vel við það
og eitur.“ Eitur. Þessi kjánalega
athugasemd, sem einhver hafði
viðhaft um eitur, þegar þau
höfðu verið með vínglösin í dag;
hún gat hafa komið þessu af
LEIKID
FJÓR-
HEMT
stað. Hún hafði legið einsömul,
milli svefns og vöku, hlustað á
rigninguna, rifjað upp. Þegar
Milly kom aftur að rúminu,
sagði hún: „Það er allt í lagi
með þessar töflur, kjáninn þinn.
Ég er bara að gera þér til geðs
vegna þess að mér er vel við
þig. Liður þér nú betur?“
Nei, Mrs. Manson leið ekki
betur. Hún horfði enn á borðið;
augu hennar héldu áfram að
tala. Varir hennar, þurrar og
stirðar, streittust við að mynda
orð. Mrs. Manson sá eitthvað,
sem aðeins hún gat séð, og hún
var að reyna að segja frá þvi.
Það var vonlaust og hún vissi
það, en hún var að reyna.
Milly varð skyndilega gripin
yfirþyrmandi uppgjafarkennd.
Þetta var móðursýki, þetta var
eitthvað sem hún gat ekki ráðið
við ein. Manson? Cory? Hún leit
á herbergishurðina, á glerdyrn-
ar. George? Handan við gler-
hurðina og svefnsvalirnar, hin-
um megin við garðinn, var
George öruggur i sínu húsi. Hún
gekk að skerminum og í kring-
um hann, án þess að vita af
tryllingslegu augnaráðinu sem
fylgdi henni. Það var kalt á
svefnsvölunum og vindurinn var
regnvotur og raunalegur. Hann
kveinaði í trjánum og vafnings-
viðnum, og strauk um andlit
hennar með rökum fingrum.
Það var dimmt í herbergl
Georges, myrkur um allt húsið.
Hún leit til vinstri, eftir endi-
löngum svefnsvölunum. Svalirn-
ar náðu allt að gafli hússins,
breiðar og skuggalegar af slút-
andi trjákrónum og vafnings-
viði. Af þeim var innanger.gt í
herbergi Mr. Manson, sömuleiðis
i herbergi Bruce Cory. En í her-
bergjum þeirra var einnig
dimmt. Svo langt sem hún gat
séð var hvergi ljós í glugga.
Mrs. Manson hlaut að hafa
verið róleg þegar þeir fóru að
FALKINN
23