Rauðir pennar - 07.12.1935, Síða 120

í hnakknum og livatti hana ekki lengur. Yið og við
vaknaði liann og undraðist að sjá alltaf sama þétta
kjarrviðinn umhverfis sig. Þessi skógur hafði hvorki
uppliaf né endi, fremur en ástand hans sjálfs. Hin
drungalega svefnvima, sem gagntók liann og stóð ekki
í neinu samhengi við umheiminn, átti hvorki upphaf
né endi.
Skyndilega nusaði Nivka óttaslegin og stökk til lilið-
ar inn i kjarrið. Metsjik þrýstist upp að einliverri sveigj-
anlegri grein. Hann lyfti höfðinu og í sömu svipan var
svefnvímunni létt af lionum, en i hennar stað greip
hann ólýsanleg, dýrsleg skelfing — á veginum, fáein
skref fram undan honum stóðu Kósakkar.
— Af baki! ... sagði einn þeirra i lágum ískrandi
livísltón.
Það var gripið um tauma Nivku. Metsjik rak ujip lágt
liljóð, renndi sér úr hnakknum, gerði nokkrar niður-
lægjandi lireyfingar, og stökk svo allt í einu með snögg-
um hnykk inn í kjarrið. Hann greip um blautan trjá-
stofn, svo að logsveið i hendurnar, slökk á fætur, hras-
aði — andartak skreið hann á fjórum fótum, mállaus
af liræðslu, reis svo aftur upp og hljóp eftir gilinu.
Hann fann ekki til líkama sins, þreif í allt, sem fvrir
varð, og gerði hin ótrúlegustu stökk. Hann var eltur.
Að baki lionum brakaði i skóginum og það lieyrðust
reiðar formælingar. . ..
Moroska gaf umhverfinu einnig litinn gaum, þar
sem hann vissi að njósnari var á undan lionum.
Hann var örmagna af þreytu -— í því ástandi, þeg-
ar allar liugsanir hverfa, jafnvel hinar allra mann-
legustu, og ekkert verður eftir nema óskin um hvíld
fyrir alla muni. Hann hugsaði livorki um líf sitt
né um Vörju, né um það, hvernig Gontsjarenko mundi
snúast við lionum, hann hafði ekki einu sinni þrótt til
að hryggjast yfir dauða Duboffs, þó að Duboff væri einn
af þeim, sem honum þótti vænst um, — hann hugsaði
120