Vaka - 01.11.1928, Síða 10

264
KRISTJÁN ALBKRTSON:
[vaka]
og hinu, sem iífið brýndi fyrir mér, 61 i brjósti mér
kvíðvænlega tilfinning.
Ég átti bágt á þeim árum. Húsbændur mínir voru
þverbrotnir smáborgarar, sem þekktu elcki æðri nautn
en að fylla sig af mat; ekki aðra skemmtun en að fara
í fínu fötunum í kirkju, eins og' aðrir dubba sig upp
til þess að fara í Ieikhús eða á opinbera skemmtun.
Ég vann erfiða og sljóvgandi vinnu og var jafnt á helg-
um dögum sem virkum önnum kafinn í allskonar
ómerkilegu, gagnslausu og árangurslausu snatti“. Hann
lýsir svo mannvonzku og ruddahætti húsbænda sinna,
og fáfræði og vesaldómi þeirra sem hann vann með.
„Bækurnar opnuðu stöðugt fyrir mér nýja heima og'
þó ekki sízt tvö tímarit með mynduin, sem ég las. Þeg-
ar ég skoðaði þessar myndir af litlendum bæjum, af
mönnum og viðburðum, þá fann ég hvernig hcimurinn
var alltaf að víkka og stækka fyrir innri sjón minni, —
þessi feikna stóri, furðulegi heimur, með öllum sínum
miklu afreltum, musterum og höllum, sem voru svo
gjörólík kirkjum okkar og húsum, fólki sem var öðru-
vísi klætt en við, landi sem var öðruvísi ræktað og girt,
dásamlegum vélum, allskonar dýrindis-listaverkuin -—
allt þetta fyllti mig óskiljanlegri starfslöngun, vakLi vilj-
ann til þess að gera eitthvað sjálfur, bvggja eitthvað
Allt var ólíkt því sem ég þekkti, en ég' hafði hugboð
um, að allt væri verk hins sama kraftar, hins skapandi
mannsanda. Og inér varð stöðugt hlýrra til mannanna,
virti þá meira en áður.
Það féklc milcið á mig, þegar ég sá í tímariti mynd
hins fræga vísindamanns Faraday’s og las í grein um
hann, að hann hefði upphaflega verið óbreyttur verka-
inaður. Þessu sló niður í mér eins og eldingu. Hvílkt
æfinlýri.
„Sjáum til“, sagði ég við sjálfan mig. „Eftir því ætti