Vaka - 01.11.1928, Qupperneq 11

[vaka]
UTAN' ÚR H'BIMI.
265
einhver ai' vinnumönnunum að geta orðið vísindamað-
nr! Og ég lika!“
Mér fannst það ótrúlegt. Og' ég reyndi nú að komast
að því, hvort fleiri frægir menn hefðu verið verkamenn
á unga aldri. f mynda-tímaritunum sá ég ekki getið um
neinn. Skólapiltur, sem ég þekkti, sagði mér, að margir
frægir menn hefðu verið verkamenn, og nefndi ýinsa,
þar á meðal Stephenson. En ég trúði honum ekki.
Því meira sem ég las, því helur fann ég skyldíeika
minn við umheiminn, því skiljanlegra og merkilegra
fannst mér lífið. Ég sá að til voru menn, sem leið ver
en inér. En þó að í því væri nokkur huggun, þá sætti
það mig þó ekki við ranglæti lífsins. Eg sá líka, að til
var fólk, sem lcunni að gera líf sitt skemmtilegt og
fallegt, en það kunni enginn af þeim, sem ég' þekkti.
Og í nær hverri bók var eilthvað undarlega vekjandi,
hvetjandi, sem fékk á hug minn eins og fjarlægur
klukknahljómur og laðaði mig út á ókunna stigu.
Allir menn áttu við böl að búa, einhverskonar þján-
ingar; allir voru þeir óánægðir með lífið, leituðu að og
vonuðust eftir einhverju betra, og ég fann að þetta
brúaði bilið milli mín og þeirra, gerði þá skiljanlegri.
Bækurnar fylltu allan heiminn, alla jörðuna viðkvæmri
löngun eftir einhverju betra, og hver þeirra var eíns
og sál, fólgin í táknum og orðum pappírsins, sem lifn-
uðu við þegar augu mín litu þau og skilningur minn
snarl þau.
Það kom ósjaldan fyrir að ég' grét yfir því, hve fall-
ega var sagl frá mönnum svo nákomnir fannst mér
Jieir sjálfum mér, svo vænt þótti mér um þá. Þó að ég
enn væri á barnsaldri, útjivældur og þraulpíndur af ei-
lífu snatli og snúningum, þó að ég væri skammaður
eins og hundur frá morgni til kvölds, Jiá lofaði ég sjálf-
um mér við allt, sem heilagt er, að ég skyldi hjálpa
inönnunum, vinna fyrir þá af tryggð og hollustu, þegar
ég va*ri orðinn stór.