Vikan


Vikan - 13.12.1962, Síða 8

Vikan - 13.12.1962, Síða 8
FRÁSAGA EFTIR JAMES MILLS Hvernig eru jieir menn }>erfiir, seni iegg.ja stund á þá hættulegustu íþrótt, sem um getur — að klífa í'jöll? James Mills höfuðsmaður var foringi leið- angurs á vegum fjallamannafélags brezku fallhlífa- hersveitanna, sem fluttur var með þyrilvængju upp á jökul á öræfum Alaska, til að kanna hið hrika- lega háfjallasvæðL Frásögn hans Iýsir vel hinni mannlegu hlið átakanna við miskunnarleysi jökuls- ins. Leiðangursmennirnir gera að gamni sínu og leika á alsoddi þegar vel gengur, en þrátta og ríf- ast þegar baráttan verður ofraun. En engu að síður eru þeir hinir sömu menn, sem mest reiddust hver öðrum, reiðubúnir til að fórna lífi sínu hver fyrir annan í helgreipum jökulsprungnanna. Ég valdi þá þrjá menn úr félagi i'jalla munna fallh'ífahersveitanna, sem ég áleit uð mynduðu sterkastan og samhentast- un flokk. Warwick Deacock, liðsforingi við Middelsex-herfylkið, nú við 2. 1'aU- hlífahersveit, skýídi verða aðstoðarfor- íngi leiðangursins. Warwick Deacock var 29 ára að aldri, sex fet og þrír þumlung- ar á hæð, og þvrí ekki neitt smáinenni. Mann var utvinnuhermaður og hafði áð- ur verið foringi i sjóhernum. Donald Kinloch, læknir við 3. faUhlífa- liersveit, var 26 ára gamall. Hár vexti, ijóshœrður og sterklegur. Hann h.ifði okkar mesta þekkingu og reynslu, varð- andi ferða’ög um ísa og hjarn. Yngsti maður leiðangursins, Derek l’ritchard, var 23 ára og liðsforingi \rið X faUhlífahersveitina. Hann var lágur vexti en mjög þrekinn, og hafði lagt stuml t 'istnám, áður en hann var kallaður í herinn. Sjáifur var ég 2!) ára, atvinnuhermaður i Konunglega landhernum og hafuðsmað- ur fallhlífahersveitanna. Ég var skráður i herinn 1944. Árið 1950 liafði ég tekið þátt i leiðangri til norsku fylkjanna á l.applandi og fjórum áruin síðar hafði ég forystu Ruenzorileiðangursins. (l’yrlur bandaríska flughersins fluttu leiðangursmenn upp að jökulröndinni og sfðun var lagt uf stað með sleða upp á iökulinn). Sú staðreynd að við vorum á leiðinni i nýjan áfangastað, og að þar með yrði lokið frumkynnum okkar af jöklinum, hefur að öllum líkindum valdið þeirri kæti, sem rikti við hádegisverðinn. Al- menningur veit helzt til lítið um sam- rœcJur og raunverulega framkomu manna i sllkum leiðangursferðum, þrátt fyrir nllar þær mörgu hækur, sem skrifaðar hafa verið í sambandi við þær. Venjulega er þar framreidd lýsing á sveit harðduglegra, drengilegra og ákaf- 1.3ga settlegra Ereta, sem, ef það kemur fyrir að þeir títa ekki á vörina, ræða af mikilli hæversku um hin margvísleg- ustu efni, en eru aldreá ruddalcgir hver g VIKAN við annan eða lúalegir 1 hugsunum. Engu að siður hef ég grun um það, og veit það raunar með vissu, að samtal og gagnkvæm framkoma þátttake-nda i flesl- um könnunar- og fjaUgönguleiðangrum nú, er næsta líkt liví og var i okkar fá- menna flokki. Uegar þreytan hefur slævt hugsunina, og andlegur sjóndeildanhringur manns takmarkast við næstu máltíð eða vænl- anlega hvíld, er varla unnt að gera ráð íyrir andríku og djúphugsuðu samtali. Hugsanirnar og samræðurnar snúast fyrst og fremst um nærtækustu vandainál eða venkefni, veðrið eða matinn. Skapið verð- ur önugt, og allur sá drepandi þrældóm- ur, sem að miklu leyti setur svip sinn á 'eiðangursferðir, gerir menn þurfandi fyrir hressilega fyndni frekar en nokkru sinni. TAUGARAUN. Sú fyndni er yfirleitt ekki ýkja fáguð, og oft fyrst og fremst kjánaleg. Hvenær sem hvíldarstund gefst, og eins við mál- tiðir, eru gamanyrðin látin fjúka til að hressa upp á skapsmunina. Manni veitist auðvelt að hlæja, og oft varð einhver athugasemd, sem mundi hafa látið kjánalega í eyrum við venju- legar aðstæður, til þess að óstöðvandi hlátur setti að okkur. har að auki er það ineð öllu útilokað, og væri líka óeðlilegt, að nokkrir menn, sein hljóta að þola saman einangrun, þrældóm og liættur vikum saman, haldi fullkominni prúðmennsku og kurteisi i framkonm hver við annan öllum stund- um. En við vorum sem sagt hinir kátustu meðan við sátum þarna að liádegisverði, létum gamanyrðin fjúka og lilógum mikið. „Hérna er gamall grár sokkur, sem var að villast frá tjaldstaðnum, þegar ég rakst á liann.“ „Þakka þér fyrir,“ sagði Donald og rétti höndina cftir honum. „Hann hefur ekki komist á fót nema einu sinni, svo að hann er allt of ungur og óreyndur til að vera að flækjast þetta einn síns Iiðs.“

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.