Vikan - 29.08.1963, Qupperneq 21

„Hann getur ekki lagt af stað
fyrr en að hann hefur fengið ein-
hverjar fregnir af félögum sín-
um. Sér í lagi langar hann til að
vita hvernig telpunni líður.
Nadyu kallaði hann hana. Hann
kvaðst hafa lofað henni því að
taka hana með sér, þegar hann
flýði land.“
„Ég skil. Að sjálfsögðu skal
ég gera allt, sem í mínu valdi
stendur."
„Katya. Hver veit nema ég
verði farinn áður en þér tekst
að verða nokkurs áskynja. Viltu
þá skreppa upp í fjöllin, á gamla
stefnumótstaðinn, þegar þú hef-
ur haft tal af þeim, unglingunum,
og segja Dmitri fréttirnar — sér
í lagi af telpunni, henni Nadyu?
Dmitri kvaðst mundu bíða þín
þar. Eða heldurðu ekki að þú
munir rata þangað aftur?“
„Það skal ég gera. Þú veizt að
mér er ljúft að verða við þeirri
beiðni hans.“
Þau vöfðu hvort annað örmum
í kveðjuskyni. Hún fylgdi hon-
um fram á stigaþrepin og horfði
á eftir honum. Hana langaði til
að fylgja honum eftir, þegar
hann hvarf henni sjónum af
stigapallinum, en vissi ósköp vel
að það væri þýðingarlaust.
Og hún sá hann ekki aftur, áð-
ur en hann lét í haf.
ÞAÐ sama kvöld gekk hún á
fund Arnaldovs fulltrúa. „Jæja,
þá hefur ykkur tekizt að hafa
hendur í hári unglinganna,"
varð lienni að orði.
„Dmitri gengur laus.“
„Ég geri ráð fyrir að ég geti
orðið þar að liði. Og mig langar
til að sýna og sanna að mér sé
ekki alls varnað, þó að svona
tækist til,“ sagði hún.
„Þú veizt að mér er ljúft að
gera þér sérhvern þann greiða,
sem í mínu valdi stendur."
„Get ég þá fengið að tala við
þessa unglinga?" spurði hún.
Hann yppti öxlum. Skrifaði
síðan leyfið, sem með þurfti og
afhenti henni.
Börnunum hafði verið búin
dvöl í bráðabirgðafangabúðum í
einum af hinum nýreistu skál-
um.
Katya gerði sér far um að tala
við drengina áður en hún sneri
sér að Nadyu. Þegar til kom,
veittist henni örðugt að fá hana
til að tala við sig.
„Þú veizt að Dmitri hefur ekki
flúið land,“ sagði hún, þegar hún
-hafði árangurslaust reynt að
rjúfa þagnarmúrinn, sem telpan
hlóð um sig.
Þá leit Nadya stórum augum
á hana. „Hvers vegna ekki? Þeir
ná honum, ef hann dregur það
á langinn.“
„En hann hét þér því að taka
þig með sér, ef hann færi,“ mælti
Katya enn.
Nadya kinkaði kolli. „Þér vit-
ið þá allt,“ sagði hún.
„Já, því að Dmitri bað Grant
Hollis að sjá svo um að ég tal-
aði við ykkur. Ég á að hitta
Dmitri á eftir og segja honum
hvernig ykkur líði. Hvað viltu
að ég segi honum frá þér?“
Telpan greip um arm henni
svo fast að hana kenndi til.
„Segðu honum, að ég vilji að
hann fari tafarlaust. Hann getur
ekki orðið okkur að neinu liði.
Það mundi verða óþolandi fyrir
hann, ef þeir tækju hann og lok-
uðu hann inni, eins og okkur.“
„En ef hann færi, mundir þú
aldrei sjá hann aftur,“ sagði
Katya. „Vildirðu ekki heldur að
hann gæfi sig fram, eða að hann
yrði tekinn? T?k fengirðu að sjá
hann.“
„Nei, segðu honum að flýja.
Segðu honum að ég ætlist alls
ekki til þess að hann efni loforð
sitt við mig, því að það getur
Framhald á bls. 42
Hann gekk á undan henni þessa löngu og eríiðu lcið og varð sífellt þöguili. Loks sáu þau Kirkjuncs og hann mælti: Nú sný ég aftur.