Vikan - 12.09.1963, Qupperneq 12

Ég var hugfanginn af að horfa á hlemmistóra
lús, sem skreið upp eftir lærinu á mér. Hún
var álíka stór og lítill einseyringur, ljósgrá
að lit og ósköp kurteis. Hún fikraði sig hægt
og hægt ofar, og lét ekkert aftra sér frá beinu
striki.
„Þetta er bölvaður barningur“, sagði Sig-
fús, og sveiflaði háfnum út i loftið. „Eintóm-
ir Þórsarar" bætti hann við, þegar prófessor-
inn tók dauðabeygju framhjá netinu, gargaði
tvisvar og stakk sér lóðrétt áttatíu metra niður
undir sjó.
mm
OGLDS
„Farðu nú að drepa hana,“ sagði Garðar
„hún fer að stinga sér bráðum“ — og starði
eins og dáleiddur á lúsina, sem var komin
langleiðina upp í nára. „Ef hún nær að bíta
sig fasta, er ekki fyrir fjandann sjálfan að
ná henni aftur.“
„Hún er svo falleg,“ sagði ég „að ég tími
þvi varla.“
„Þú sérð eftir því, piltur minn. Sjáðu bara
til!“
Við litum báðir upp, þegar ámátlegt væl
heyrðist úr liáfnum hjá Sigfúsi, ekki ósvipað
eggjahljóði i hænu, blandað stokkandarkvaki
að einum þriðja. Þarna var Týrari kominn
í háfinn hjá faonum, og nú var engin miskunn
hjá Magnúsi. Lundinn var dreginn á land,
vísifingur og löngutöng Sigfúsar ldipptu utan
um háls lians (lundans) — snöggur rykkur og
snúningur í landátt — og andlát lundans var
um garð gengið.
Ég gaf lúsinni selbita, svo hún flaug fram af
bjargbrúninni við fætur mér, og segir ekki af
henni meir í þcssuin þætti.
„Hvaða tegund lunda er það, sem þið kallið
Týrara?“ spurði ég barnalega, og leit saklaus-
um grængráum augum á Garðar, sem var nú
að ná sér eftir áfayggjurnar af lúsinni á lærinu.
„Jú, það eru til aðeins tvær tegundir lunda,“
svaraði liann alvarlegur í bragði „týrarar og
þórsarar. Þú veizt að það eru tvö íþróttafélög
i Vestmannaeyjum, Týr og Þór. Við erum